Encyclopedie: Kleurentherapie volgens Brooker en Liley

De organismen zouden daardoor kapotgetrild worden. Kleurentherapie lijkt op bioresonantie, maar de oorsprong en uitwerking van het idee is totaal anders. Het idee zou een verbetering zijn van de machine-therapie van een Nieuw-Zeelander genaamd R.F. (‘Len’) Liley (een arts, een oogarts of een tandarts volgens diverse berichten). Liley had opgemerkt dat Maori’s zo weinig ziek zijn en dat dat lag aan hun gewoonte om te dansen op de muziek van trommels met gekleurd poeder erop. Rond 1947 zou Liley hier een geneeswijze op gebaseerd hebben. Dit idee werd verder uitgewerkt door een radio-amateur en schoolhoofd genaamd A.D. (‘Don’) Brooker (1914 – 2006). Deze sprak in de periode 1960-64 uitvoerig met Liley, maar ging pas na zijn pensionering (1972) als schoolhoofd op de genezerstoer met zijn kleurentherapie.

De juiste geneeskrachtige kleur wordt met een wichelroede bepaald. Als de patiënt niet aanwezig is, kan dit aan de hand van wat speeksel. Voor de behandeling worden dan gekleurde draadjes van de goede lengte in een bakje gelegd (zie afbeelding van een collectie bakjes), waarna een radiosignaal dat zelfs met een 9-volts batterijtje kan worden opgewekt via een koperdraad die door het bakje loopt naar de pols van de zieke wordt geleid. De gedachte van de kleurentherapie is dan dat het radiosignaal dan de kleur ‘oppikt’ en naar de zieke brengt. De desbetreffende kleur kan uitsluitend de bacterie in kwestie doden, en als die dood is, doet de kleur verder niets meer. Overdosis of bijwerkingen zijn dus uitgesloten, tenminste, als men zich met kleurentherapie volgens Brooker laat behandelen. Wie zelf gaat knutselen met eenvoudige spoelen produceert ‘iridium-frequenties’ en die zijn schadelijk.

Brooker schreef ook een boek over zijn kleurentherapie getiteld Electromagnetic Colour Healing: The Challenge (2000), te bestellen via zijn website.

Uiteraard is men het beste af als men zich in Nieuw-Zeeland laat behandelen, maar men kan de behandeling thuis voortzetten met behulp van een apparaat dat men ook in Nieuw-Zeeland kan aanschaffen, voor 1000 of 1500 euro, afhankelijk van de uitvoering. Dat is exclusief huur of aanschaf van de gekleurde katoenen draadjes (ruim 30 euro per kleur). Er zijn ook nogal wat beoefenaars van kleurentherapie volgens Brooker in Nederland, onder andere een natuurgenezeres in Usselo, die ook nog een dozijn andere therapieën aanbiedt. Ze is op een filmpje uit 2000 te zien, waar ze vertelt dat kleurentherapie typisch de eerste week al ruim 400 gulden kost (35 uur stilzitten voor 10 gulden per uur exclusief btw). Op het filmpje is te zien dat ze beschikt over ongeveer 2000 bundeltjes naaigaren die ze naar eigen zeggen voor honderd (Nieuw-Zeelandse?) dollar per stuk heeft aangeschaft bij het instituut van Brooker zelf, dus een kleurentherapeut moet wel flink investeren. Of iemand genezen is, wordt met de wichelroede bepaald. Ze legt uit dat ze zelf van posttraumatische dystrofie is genezen door Brooker zelf (een bekend patroon, namelijk dat genezen patiënten meteen zelf aan het behandelen slaan en het evangelie verbreiden). Behalve zij zijn er nog tien genezers met een Nieuw-Zeelands diploma in de kleurentherapie, onder wie vier heuse artsen; een van deze artsen is zelfs bestuurslid van een afdeling van de KNMG en een andere leidt een bekende alternatieve kliniek. Behalve deze 14 personen zijn er nog vijf Nederlanders op internet te vinden die de kleurentherapie volgens Brooker beoefenen. Op de site van Brooker (zijn bedrijf is voortgezet door zijn zoon Allan) staat weliswaar dat men geen medische diensten verleent, maar ook dat men alle bacteriën doodt en infecties verwijdert. Er is een lijst van circa 340 ziekten op de site die allemaal met kleurentherapie behandelbaar zouden zijn. Brooker deelt insulineresistente diabetes, schizofrenie en de ziekte van Alzheimer bij de auto-immuunziekten in. Op de lijst van ziekten staan 60 met name genoemde tumoren en kankers. Deze worden dus kennelijk ook allemaal aangezien voor virus- of bacterieziekten. In Nederland heeft Brooker nogal wat faam op het gebied van posttraumatische dystrofie.

Het hele idee is een opeenstapeling van onzin: dat bacteriën een frequentie hebben, dat die verband heeft met de kleur die het menselijk oog in gewoon licht kan zien, dat radiogolven die kleur kunnen oppikken én weer afgeven, dat de koppeling bacterie-kleur met een wichelroede kan bepaald worden, dat een radiosignaal door een draadje naar iemand kan worden geleid (vermelding van een stroomkring is nergens te vinden, de draden zien er niet uit als coax-kabels, dus in vergelijking daarmee is elektroacupunctuur nog een voorbeeld van wetenschappelijke correctheid), dat radiosignalen hoe dan ook invloed kunnen hebben en dat allerlei ziekten (onder andere allergie, aneurisme, artritis, auto-immuunziekten, erfelijke ziekten, hernia, hoofdpijn, jicht, kanker, MS, oorsuizen, spierziekten, trombose) door micro-organismen veroorzaakt zijn: het is moeilijk om in deze baaierd het alleronzinnigste idee aan te wijzen.

Op deze website staan enkele bijdragen over Brooker:
Actieblad tegen de Kwakzalverij 105.5, pagina 8-9 (1994)
Actieblad tegen de Kwakzalverij 106.4, pagina 11-12 (1995)
en in 2003 werd er nog op teruggekomen in
Nederlands Tijdschrift tegen de Kwakzalverij 114.3, p.17-18

Zie ook:

Skepp – MEDICUR-color

Skepp – COLOR-punctur

Skepp – Kleuren bio-oscillator