Elektroacupunctuur volgens Voll

De EAV is een uitvinding van de Duitse arts Reinhold Voll, die deze in 1951 voor het eerst beschreef. Hij ‘ontdekte’ dat met huidweerstandsmetingen op acupunctuurpunten (waarvan het bestaan overigens nimmer is aangetoond!) informatie kon worden verkregen over het functioneren van organen, terwijl met de ‘geneesmiddeltest’, waarbij de patiënt het te testen (homeopathische) middel in een gesloten ampul in de hand moet houden, een correctie van de afwijkende meting kan worden vastgesteld, waarmee direct de therapie vaststaat. De meetapparatuur ziet er imposant uit en doet denken aan bij voorbeeld elektrocardiografie- of elektro-encefalografieapparatuur. In het Maandblad tegen de Kwakzalverij werd al vroeg (juli 1966) gewaarschuwd tegen deze pseudodiagnostiek. De methode werd als kwakzalverij betiteld en er werd gewezen op de gelijkenis van de EAV-geneesmiddeltest met de praktijken van de toenmalige kwakzalver pastoor Jacques Mullenders uit het Zuid-Limburgse Wahlwiller, die met de wichelroede de juiste geneesmiddelen aanwees. In die opvatting van de EAV-diagnostiek als paranormale methode kreeg het Maandblad later bijval uit onverdachte hoek: de parapsycholoog Kasteleijn schreef in het boek Paranormale geneeskunst (door E.W. Kasteleijn, H. van Praag en G.J. van Lamoen, Ankh-Hermes 1988) dat Voll uitstekend op de hoogte moet zijn geweest van de theorie en praktijk van het pendelen. In het rapport Advies inzake Acupunctuur van de Gezondheidsraad uit 1977 luidde het oordeel over de geneesmiddeltest als volgt: ‘De methode kan niet anders dan als gevaarlijke schijnwetenschap worden gekwalificeerd en kan ernstige schade voor de patiënt teweeg-brengen’.

De EAV is niets meer dan een uiterst warhoofdige mengeling van acupunctuur, homeopathie en elektrodiagnostiek. In 1990 toonde Klein Breteler opnieuw aan dat de diagnostische waarde van de EAV nihil is [1]. De EAV past ongedwongen in die bizarre verzameling van diagnostische praktijken, waarbij men op grote afstand van het zieke orgaan de diagnose stelt: de iriscopie, de ooracupunctuur, de voetzoolreflexologie, de tongdiagnostiek, het pendelen en het wichelroedeonderzoek.

Inmiddels zijn er talrijke variaties op het thema van de EAV ontstaan, allen berustend op dezelfde principes. Wij noemen voor de volledigheid slechts: de Bio-Elektronische Functiediagnostiek (BFD), MORA, Vega-test, Segment-elektrografie (SEG), Computer-SEG, Impulsdermografie en de Elektro Huid Test. Elektro-acupunctuur is dus kwakzalverij in het kwadraat!

Literatuur
[1]. Klein Breteler MA, Schipperheyn JJ. De diagnostische waarde van EAV volgens Voll bij hartaandoeningen. Huisarts en Wetenschap 1990;33:268-72.

Nieuwsbrief

De Digitale Nieuwsbrief van de VtdK houdt u regelmatig op de hoogte van nieuwe artikelen op deze site.