Kwakalarm in aardbevingsgebied

Volgens ’t Bokkeblad, een digitale nieuwsbrief, heet die sedertdien “natuurdrogisterij”. In het blad wordt gemeld dat Wang zich ook richt op massage en “allergietherapie”. Wang had of heeft in Drachten een instituut voor natuurgeneeswijzen, acupunctuur en massage, het Soma Instituut.

Op de website van dat instituut stelt S.Wang zich voor als Shan Tung Wang, onder meer opgeleid in klassieke acupunctuur (klassieke kwakzalverij) en als massagetherapeut. Hij zou zijn bijgeschoold in voedingstherapie, ooracupunctuur, lymfedrainage en NAET (aanvullende kwakzalverij).

Wang meldt ingeschreven te zijn bij het Register Beroepsbeoefenaren Complementaire Zorg. Dat register kent een commissie voor klachtbehandeling, maar onze Vereniging heeft de ervaring dat klachten bij dergelijke organisaties geen effect plegen te hebben. Door de verwarrende term “register” wordt weliswaar de schijn gewekt van echte sancties, maar die sancties zijn een wassen neus. De allerzwaarste maatregel die zo’n college kan opleggen is: het schrappen uit het registerbestand. Dat heeft geen enkel sociaal of economisch gevolg voor de beroepsuitoefening en is dus in geen enkel opzicht te vergelijken met het schrappen uit het BIG-register van een arts, apotheker of tandarts. Die kunnen daarna namelijk hun beroep niet meer uitoefenen.

Ons werd meegedeeld dat Shan Tung Wang in zijn drogisterij  “diagnoses” stelt door vragen en door pols- en tongdiagnostiek (zie toelichting). Hij maakt ook gebruik van een E.A.V.-apparaat. E.A.V. is bekend van de elektro-acupunctuur, het is apparatuur waarmee de onderzoeker zichzelf en zijn klant bedriegt of de boel gewoon oplicht.

Wanneer klanten in zijn drogisterij zich tot hem richten om advies bij een aankoop, komt het voor dat Wang, na enkele vragen gesteld te hebben, verzoekt of hij even hun pols mag voelen. Als zij -wellicht wat overrompeld- daarmee instemmen kan hij vervolgens zeggen dat het hun niet goed gaat. Hij haalt ze daarna over tot onderzoek met zijn E.A.V.-apparaat en constateert dan bijvoorbeeld dat de klant “een prion” zou hebben, waar de klant BSE (gekke koeienziekte) of Alzheimer van zou kunnen krijgen. Hij stelt met zijn apparaat in één moeite door ook diagnoses als kattenkrabziekte, een zeldzame vorm van tekenbeetziekte (Babesiosis), de modediagnose “ME” (Myalgische Encephalomyelitis) en ook nog nier- en darmkwalen.

Wang jaagt mensen met zijn pseudo-diagnostiek de stuipen op het lijf en verkoopt hun vervolgens een speciaal door hem voor de door hemzelf vastgestelde kwaal of kwalen samengesteld pakket natuurgeneesmiddelen.

Opgemerkt zij dat de eerste meting met Wang’s E.A.V.-apparaat kosteloos is, maar dat daarna weer nieuwe metingen moeten plaatsvinden. De indruk is gewettigd dat die niet kosteloos zijn, of op zijn minst zullen leiden tot nieuwe aankoopadviezen in de drogisterij.

Dhr. Wang stelt in Harkstede met daarvoor ongeschikte methoden bij drogisterijklanten ondeugdelijke diagnoses en op grond daarvan verkoopt hij hun artikelen die zouden helpen bij deze door hemzelf geconstateerde kwalen.

Zogenaamde pols- en tongdiagnostiek zijn soms in zwang bij niet-artsen om geen uitgebreid lichamelijk onderzoek te hoeven doen. Uitgebreid lichamelijk onderzoek zou namelijk een reden kunnen zijn tot aangifte wegens onzedelijke handelingen.

De onderzoeksmethoden dateren uit de tijd dat behandelaars in het verre Oosten hun patiënten (en vooral vrouwen) niet (half-)naakt mochten zien, dus bleef hun niets anders over dan de pols te voelen en de tong te bekijken. In de huidige tijd is dat volslagen onzinnig, ook in het Oosten. Beoefenaars van deze totaal ontoereikende vormen van onderzoek menen aan de pols allerlei (vaak vreselijke) kwalen te kunnen voelen. Zij hebben het mis: men kan met het voelen van de pols weliswaar de polsfrequentie vaststellen en eventuele onregelmatigheden daarbij, en een geroutineerde arts kan een globale indruk krijgen over de vulling van het bloedvat en dat zegt iets over de bloeddruk. Maar wanneer er afwijkingen zijn moet het voelen aan de pols altijd gevolgd worden door uitgebreidere diagnostiek alvorens een ziekte echt kan worden vastgesteld. Hetzelfde geldt voor tongdiagnostiek. De beoefenaars hebben het idee daarmee een scala van ziekten te kunnen vaststellen, terwijl aan de tong in feite slechts -soms loze- aanduidingen zijn waar te nemen van ontsteking, bloedarmoede, ademhalingsproblemen, hartproblemen of vitaminegebrek.