Behandelingen tegen kanker die het immuunsysteem sterker maken?

Met toestemming overgenomen van www.quackwatch.com
Vertaling en bewerking: Dirk J.J. ter Haar

De term “immuunsysteem” – zoals dit wetenschappelijk gedefinieerd is – heeft betrekking op de enorm ingewikkelde interactie van verschillende celtypes (T-cellen, B-cellen, N-K-cellen, helper-cellen, suppressor-cellen, macrofagen, etc.), de stoffen die door cellen geproduceerd worden (vele soorten lymfokynes, cytokines en cytotoxinen) andere stoffen (chemisch of hormonaal) en fysische agentia (röntgenstralen, uv-licht). Op dit moment is er nog geen enkele betrouwbare maat voor iemands “immunocompetentie”. Wel beschikken we over een reeks testen die betrekking hebben op het vermogen van het menselijk lichaam om te reageren op vreemde eiwitten die aangetroffen worden in virussen, bacteriën, voedsel en stoffen van andere aard.
Deze testen omvatten:

• Electroforese van eiwitten, om het type en de hoeveelheid immuunglobulines in het serum van een patient te bepalen. Antilichamen zijn immuunglobulines, maar niet alle immuunglobulines zijn antilichamen.
• Immuun-elektroforese, om de hoeveelheid en de soort specifieke immuunglobulines te bepalen (maar geen specifieke antilichamen).
• Immunochemische elektroforese, om specifieke antilichamen in het serum te bepalen.
• Allergie-testen, om de aan- of afwezigheid van antilichamen in bloed aan te tonen.
• Patch-testen (raster-testen), waarbij gebruik gemaakt wordt van stoffen zoals CDNB en PPD (purified protein derivative, bij huidtesten i.g.v. TBC), huidtesten voor parotitis epidemica (bof), etc. in combinatie met allergie-testen.
• De bepaling van het cellulair immuunsysteem (de verdeling van T-4 en T-8 cellen in het bloed van een patient).

Men kan niet eerder spreken van een verminderde kwaliteit van het immuunsysteem (in de Engels/Amerikaanse terminologie “immunosuppression”) dan wanneer er, gebaseerd op de bevindingen uit de hierboven vermelde testmethoden, sprake is van een dysfunctie van het immuunsysteem van een patiënt. Om de dysfunctie nader te omschrijven dient de specifieke afwijking in het systeem vastgesteld te worden. Om de conclusie te rechtvaardigen dat iemand een beschadigd immuunsysteem heeft, dient deze gebaseerd te zijn op nauwkeurig en uitgebreid testen. Chemotherapie en radiotherapie kunnen soms de functie van het immuunsysteem verninderen. Maar tenzij er sprake is van een totale vernietiging – hetgeen maar zelden voorkomt – zal er herstel plaatsvinden en zal er zelfs boven-normaal herstel kunnen gaan optreden.

Sommige soorten kanker en andere ziekten kunnen het immuunsysteem beschadigen. Deze omvatten de ziekte van Hodgkin (T-cel depressie), AIDS (T-cel depressie), chronische lymfatische leukaemie (T-cel depressie), multipele myeloma (B-cel depressie) en lymfomen in het algemeen (B-cel depressie). Wanneer hiervan sprake is, kan succesvol gebruik van chemotherapie of bestraling om deze tumoren te reduceren of te vernietigen, dikwijls een toestand bewerkstelligen van een herkregen normale immuuncompetentie. Deze vaststelling staat in scherpe tegenstelling tot de simplistische bewering dat “chemotherapie het immuunsyteem vernietigt en het daarom ongeschikt maakt om tegen kanker te vechten”.

De stelling dat kanker te maken heeft met een falen van het immuunsysteem is eveneens onjuist. De bewering dat dieetmaatregelen of andere “alternatieve” benaderingen kanker kunnen genezen door het immuunsysteem te versterken mist elke wetenschappelijke grond en is derhalve uit de lucht gegrepen.

De biochemicus Dr. Green verrichtte ruim 24 jaar kankeronderzoek aan het Memorial Sloan-Kettering Center. Hij werkt op wetenschappelijk gefundeerde basis en is in het bijzonder belangstellend in onbewezen methoden. Hij kan telefonisch bereikt worden in de VS onder (212) 957-2029.

Nieuwsbrief

De Digitale Nieuwsbrief van de VtdK houdt u regelmatig op de hoogte van nieuwe artikelen op deze site.