Giftig amygdaline, laetrile en vitamine B17 onwerkzaam tegen kanker

En ook de vitaminewebsite VitamineVoeding houdt de suggestie levendig dat de stoffen tegen kanker zouden werken.

Op de website van de Vereniging tegen de Kwakzalverij is verschillende keren (1,2) geschreven over laetrile en amygdaline. We zetten de zaken rond abrikozenpitten hier nog een keer op een wetenschappelijke rij, met als belangrijkste conclusie: abrikozenstoffen werken niet tegen kanker.

Er is veel verwarring over de namen Laetrile, amygdaline en vitamine B17. Amygdaline is een natuurlijke stof die onder andere uit bittere amandelen wordt bereid, maar laetrile is chemisch. Laetrile wordt gefabriceerd door scheikundige behandelingen van amygdaline. Laetrile en vitamine B17 zijn hetzelfde en dat betekent dat B17 geen vitamine is. In praktijk worden alle drie namen door elkaar gebruikt. Dat veroorzaakt veel verwarring. Kwakzalvers verdienen daar veel geld aan.

Geschiedenis

Amygdaline werd in 1830 uit bittere amandelen geïsoleerd door de chemici Robiquet en Boutron Charlard. Daarna probeerden Duitse wetenschappers amygdaline in 1892 uit als medicijn voor kanker. Het resultaat: geen verbetering van de kanker, wel cyanidevergiftiging. Te gevaarlijk! Dat leek het einde van het verhaal te zijn.

Maar dat was het niet. De naam laetrile dook meer dan een halve eeuw later voor het eerst op. In 1950 bedacht Ernst Krebs Jr. de naam voor het door hem en zijn vader ontwikkelde “veredelde” analogon (verschillende chemische verbindingen met identieke werking) van amygdaline. Laetrile was gewoon amygdaline dat een scheikundige bewerking had ondergaan.

Laetrile is daarom geen natuurproduct. Vader en zoon Krebs wisten er een octrooi op te krijgen. Er werd beweerd dat laetrile wel een veilig middel tegen kanker zou zijn, maar bewijzen daarvoor hadden ze niet. Ze zijn er overigens nog steeds niet. Er zijn intussen wel verscheidene analoga van laetrile gemaakt. In 1958 werd een poging gedaan om laetrile onder de naam “vitamine B17” erkend te krijgen. Laetrile heeft echter niet de eigenschappen die voor vitamines vereist zijn, al was het maar omdat het geen natuurlijke stof is. Bovendien is het niet onmisbaar voor het lichaam. Vitamine B17 is als het ware een synoniem voor laetrile. Niettemin noemt Ernst Krebs Jr. jaren later B17 een natuurlijke vitamine. Als er iemand was die moest weten dat dit een leugen was, was hij het wel.

Wetenschappelijk onderzoek naar de werkzaamheid en de veiligheid van laetrile is door vader en zoon Krebs en andere verdedigers van het gebruik van laetrile overigens niet gedaan. Maar ze klaagden wel over het gebrek van belangstelling van de kant van de reguliere geneeskunde! Serieus onderzoek werd, tegen alle wetten, gewoontes en regels in, juist aan de regulieren over gelaten, terwijl er aan de verkoop van laetrile grof werd verdiend. Dat de Amerikaanse autoriteiten in de vorm van rechtspersoon FDA (Food and Drug Administration) weigerden laetrile als een geneesmiddel te registreren was niet, zoals laetrile-aanhangers beweren, omdat het een natuurlijk middel is. Dat is het in de verste verte niet. De FDA weigerde registratie omdat er geen bewijs van werkzaamheid en veiligheid was.

Vanaf 1972 hebben enkele topziekenhuizen in de VS een gedegen onderzoek uit naar de werking van zowel laetrile als amygdaline uitgevoerd. In een onderzoek met 178 patiënten met kanker werd laetrile vergeleken met een placebo. Het resultaat was hetzelfde als bijna 100 jaar eerder: geen verbetering van de kanker; er waren wel gevallen van cyanidevergiftiging.

In 2011 zijn alle bekende studies met laetrile en amygdaline verzameld door de internationale Cochrane-society. De conclusie luidde dat er geen bewijs van de werkzaamheid is van laetrile of amygdaline tegen kanker is, maar wel bewijs dat deze stoffen gevaarlijk zijn. Laetrile noch amygdaline mogen worden aanbevolen tegen kanker, concluderen de Cochrane-onderzoekers.

Het voornaamste bijverschijnsel van laetrile, vitamine B17 en ook van amygdaline, is cyanidevergiftiging. De vergiftiging openbaart zich als misselijkheid, hoofdpijn, duizeligheid, beschadiging van de lever, gebrek aan zuurstof, verlaging van de bloeddruk, koorts, verlies van het evenwicht en moeite met wandelen, verwarring, coma en uiteindelijk overlijden. Vergiftiging is voornamelijk het gevolg van het slikken van laetrile zowel als van amygdaline, zoals in 1892 voor amygdaline al is aangetoond. Bij injecties komt vergiftiging nauwelijks voor.

Gebruik

Er is veel verwarring over de namen laetrile, amygdaline en vitamine B17. Alle drie de namen worden door elkaar gebruikt. Daardoor kunnen verkopers van “laetrile” of van “vitamine B17” aan de noordgrens van Mexico amygdaline als laetrile of als vitamine B17 verkopen. Dit is eerder regel dan uitzondering. Dan hoeft de scheikundige omzetting van amygdaline naar laetrile of vitamine B17 niet plaats te vinden en wordt hun winst nog veel groter.
Zoals de Duitse onderzoekers in 1892 al hebben ontdekt is het slikken van amygdaline gevaarlijk en ondertussen is ook vastgesteld dat het huidige laetrile = vitamine B17 net zo gevaarlijk is. Desondanks worden ook in Nederland adressen van Mexicaanse leveranciers van vitamine B17 en amygdaline verstrekt, terwijl de verkoop van laetrile in ons land (en trouwens in de hele EU) verboden is. Waarom laetrile als vitamine B17 blijkbaar wel mag worden verkocht, is een raadsel; hetzelfde geldt voor amygdaline en voor abrikozenpitten.

Of het eten van voedsel met veel vitaminen of vitaminetabletten is aan te bevelen bij het gebruik van laetrile of amygdaline is zeer de vraag. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat vitamine C de kans op cyanidevergiftiging vergroot.

Het eten van pitten van vruchten die rijk zijn aan amygdaline moet ook worden afgeraden. Het betreft pitten van met name abrikozen en perziken. Let wel, pitten, niet het gewone vruchtvlees. Voor abrikozenpitten bestaat inmiddels een waarschuwing van de VWA (nu de NVWA). Ze kunnen ruim 800 tot 3000 milligram blauwzuur (cyanide) per kilogram vrij maken. Dertig gram abrikozenpitkernen kunnen al dodelijk zijn. Voor kinderen geldt naar gelang het lichaamsgewicht een kleinere hoeveelheid. Het Bureau Risicobeoordeling van de VWA noemde dit in januari 2007 een hoog risico. Maatregelen om het risico te beperken zijn er echter nog steeds niet genomen.

Abrikozenpitten lijken erg veel op amandelen en hebben dezelfde geur! Juist abrikozenpitten worden aangeboden als middel tegen kanker. Er is echter geen enkel bewijs van hun werkzaamheid tegen deze ziekte.