Biofotonentherapie

Hoe dwaas ook, het is nog een klein beetje voorstelbaar dat met elektrische stroom die door het lichaam gaat iets te meten valt, al kun je dan niet meten wat Reinhold Voll (1909-1989), een Duitse huisarts en de ‘uitvinder van de elektroacupunctuur’, zich voorstelde. Misschien kun je met een meting van de elektrische weerstand het gemiddelde vetgehalte van lichaamsweefsel bepalen.

Nu is elektroacupunctuur als diagnostisch middel al een vreemd idee, maar de volgende stap, die van MOrrell en RAsche (MORA-therapie), is nog dwazer. Men doet iets dat lijkt op het maken van een elektro-encefalogram (EEG) of elektrocardiogram (ECG). In werkelijkheid vangt men hoofdzakelijk ruis op plus het signaal van de netspanning. Men werkt namelijk met slecht afgeschermde elektrodekabels, die als antennes de velden van de huis-, tuin- en keukenelektriciteit oppikken. Door middel van elektronica wordt het netspanningsignaal (de ‘harmonische’ trilling) van de gewone ruis (de slechte ‘disharmonische’ trilling) gescheiden. Die ruis wordt dan ‘omgekeerd’, en men denkt dat het omgekeerde signaal kan dienen om de slechte trillingen te vernietigen en tevens en passant het aangedane orgaan herstellen. Voorts heeft men het idee geopperd dat het eigenlijk niet gaat om het elektrische signaal dat door de elektronica bewerkt wordt, maar om een soort levenskracht. Die levenskracht zou dan op precies dezelfde manier door de elektronica verwerkt worden als de voltages en de stroomsterkten van het elektrische signaal.

Biofotonen bestaan echt. Het is een uiterst zwakke straling die alleen met buitengewoon gevoelige apparaten in het stikdonker gemeten kan worden. Als de experimentator per ongeluk zijn of haar horloge met lichtgevende wijzers aanhoudt, is de meting naar de knoppen. Waarschijnlijk zijn die biofotonen een bijproduct van de normale celstofwisseling; stervend (planten-)weefsel en bepaalde bacteriën produceren er meer van. De sovjetbioloog Goerwitsj (Gurwitsch; 1874-1954) ontdekte deze zwakke straling in 1922. Hij dacht dat deze de celdeling zou kunnen versterken, maar hier zijn nooit aanwijzingen voor gevonden. De Duitse natuurkundige Fritz-Albert Popp (1938-) heeft de naam biofotonen gelanceerd. Hij borduurt voort op de ideeën van Goerwitsj en denkt dat veel communicatie tussen levende cellen via biofotonen verloopt. De cardioloog Pim van Lommel, die bekendheid kreeg door zijn fantasieën over de bijna-dood-ervaring, gelooft zelfs dat de ziel met het lichaam communiceert door middel van biofotonen (zie Van Lommels boek Eindeloos bewustzijn, pagina 267 e.v.). Als dat waar was, dan zouden we erg ziek worden in daglicht. Het daglicht dat in de huid doordringt, zou al die communicatie volledig verstoren.

In kringen van biofotonengelovigen beweert men dat de biofotonen ‘coherent zijn’. Dat betekent in de natuurkunde dat de golfjes gelijk op gaan (en dus ook in dezelfde richting lopen). Nu kunnen golfjes alleen gelijk opgaan, tegelijk omhoog en omlaag dus, als de afstanden tussen de golftoppen gelijk zijn, in vaktaal: de golflengte en dus de frequentie (met andere woorden bij zichtbaar licht: de kleur) is gelijk. Zelfs Pim van Lommel merkt op dat de biofotonen in alle kleuren voorkomen, dus één enkele precies bepaalde regenboogkleur hebben ze niet. Daarom is dat ‘coherent’ op niets gebaseerde gewichtigdoenerij.

Het idee van Voll dat je met gelijkstroom gedetailleerde informatie zou kunnen krijgen, is al raar. Het MORA-idee dat variabele stroom van een soort dat elektronica kan behappen nog beter is, is een hogere vorm van onzin. Maar als we kijken naar de apparatuur van mijnheer Boswinkel dan zien we dat een nog hogere trap van onzin is bereikt. Immers, bij Voll en MORA wordt gebruik gemaakt van een ‘meetstroom’ die verloopt van de batterij naar een metalen cilinder die in de hand wordt gehouden (of een voetplaat waar men de volle voet op plaatst). Deze stroomt vervolgens door het lichaam en komt dan via een klein plekje op de huid (‘acupunctuurpunt’) door een dunne meetelektrode weer terug naar de batterij. Bij Voll (voluit: elektroacupunctuur volgens Voll, EAV) kijkt men dan naar de stroomsterkte, die natuurlijk voor 99 procent of daaromtrent afhangt van de huidweerstand ter plekke, en bij MORA wordt het signaal op een rare manier versterkt. Bij de biofotonentherapie zijn de staaf, de elektrode en de draden van doorzichtig materiaal (‘kristal’, glasvezel). We moeten dus geloven dat het licht via glasvezels en ‘kristallen’ een rondgang door het lichaam maakt (de meridianen zouden namelijk ook fotonenbanen zijn, zeg maar ook een soort glasvezels) en dat de onderweg opgepikte informatie in het kastje van Boswinkel wordt gedecodeerd en getransformeerd en geïnverteerd. Het niet-coherente licht wordt geïnverteerd, maar het coherente licht niet, want dat is zo gezond. En uw spin-inversies worden ook hersteld. Boswinkel heeft dus al een computer die geheel op lichtsignalen werkt! Waarom gaat die man geen Nobelprijs voor de natuurkunde ophalen voor zijn ontdekking waarmee de hele kwantumfysica onderuitgehaald wordt? Alleen als het slachtoffer een gesteriliseerde man is, werkt de computer en dus de behandeling niet altijd. Mijn buren zouden zeggen: “En gij geleuf dè?”

Past u maar op dat u niet al te hard gaat lachen, want als de firma Basiclight op de Turfeiker te Woubrugge het hoort, zwaait er wat! Immers “Indien Basiclight.nl enige vorm van Smaad of Lasten [sic] wordt toegelegd is dit uitdrukkelijk niet toegestaan en zullen juridische stappen worden ondernomen.” Wie problemen zou krijgen doordat hij of zij biofotonentherapie ordinaire oplichting zou noemen, zou kunnen aanvoeren dat zelfs Popp het onzin vindt. Bewijzen dat de toepassers van Starlight zichzelf niet voor de gek houden zal echter een hele toer zijn. Velen van hen zijn er zelf mee ‘genezen’ en ogenblikkelijk bekeerlingen geworden. In Nederland zijn er al 50 en daarbuiten een stuk of 30, althans volgens de accreditatiearm International Biontology Platform van Health Angel, waar men namen en adressen van ‘biontologen’ kan vinden. Met enig speurwerk op internet kan men er nog meer vinden.

Het wonderlijke is dat men mensen kan misleiden met deze opeenstapeling van onzin. Maar het kan nog gekker. Men vervangt de hele apparatuur door een wichelroede bestaande uit een dunne, verende staaf met een gewichtje aan het eind, een zogeheten biotensor. De inmiddels uit zijn vak gezette arts René B. maakte grote indruk op Sylvia Millecam en haar vriend toen hij met een biotensor telkens maar weer vaststelde dat zij geen kanker had. Ook verdachte Jos K. heeft waarschijnlijk de kiem gelegd voor het ‘geen kanker’-verhaal met een elektroacupunctuurmeting. Zo kon een andere verdachte, het medium Joke D., zich verschuilen achter het: ‘de ene dokter zegt dit, en de andere dat, ik heb niks gedaan.’

Naschrift juni 2010

Sommige links zijn niet meer goed. Het verhaal over de gesteriliseerde mannen is nog hier te vinden. De onzin op de site van Boswinkel is vervangen door andere onzin en wel onder andere  hier.