De BMR-prik, autisme en de isotherapeut

Op de website [noot: het artikel is verwijderd, maar was nog enige tijd in de Google cache te vinden; de tekst is als in bijgevoegd Word-document.] van de Dordtse supplementenhandel Nano Vitaal staat een artikel met als titel: “Autisme aangepakt” (in iets andere vorm eerder verschenen inGezondNu – zie bijgaande download). Daarin beweert Tinus Smits ten onrechte eerst dat autisme vaak wordt veroorzaakt door inentingen, tegen bijvoorbeeld bof, mazelen en roodvonk (BMR). Het artikel stelt: ‘Smits schat in dat bij 50 tot 60 procent van alle kinderen met autisme vaccinatie een van de veroorzakende factoren is.’Dit is volkomen in strijd met alles wat de wetenschap over autisme weet.

Ten tweede zegt Smits dat autisme te genezen is. Hij wordt in het artikel letterlijk over zijn eigen therapie geciteerd met: ‘een zeer effectieve therapie, die autisme in vrijwel alle gevallen kan genezen of sterk verbeteren. Bij autisme is de schade eigenlijk altijd omkeerbaar.’ Ook deze uitspraak strookt niet met wat er in de wetenschap over bekend is.

Geen autisme door inenting

Inentingen veroorzaken geen autisme. Ook in het verhaal waar de Britse paniek over de BMR-prik mee begon, is dit niet gezegd. Het werd alleen als een mogelijkheid geopperd. Er zijn ondertussen een aantal degelijke onderzoeken op dit terrein gepubliceerd en er is geen enkel verband gevonden tussen de BMR-prik of andere inentingen van het kind en autisme. De uiteenzetting in Wikipedia http://nl.wikipedia.org/wiki/Autisme#Gedrag.3B_triade legt het goed uit. Het Infectieziektenbulletin jg. 16 nr. 5 (2005) (p. 171-174) geeft hier ook een goede en wat uitgebreidere uitleg van, maar is inmiddels wat gedateerd. Daar vindt men tevens verwijzingen naar de tot 2005 gevoerde onderzoeken. Het Infectieziektenbulletin maakt duidelijk dat er geen verband is tussen inenting tegen BMR en autisme en dat de publicatie uit 1998 in 2004 is teruggetrokken. Het oorspronkelijke onderzoek is kort geleden herhaald en ook daar bleek dat er geen sprake was van een relatie tussen deze inenting en autisme. (PLoS ONE: Lack of association between Measles Virus Vaccine and Autism with Enteropathy: A Case-Control Study, Mady Horning et al., 4 September 2008.)

Overigens is een van de weinige bekende oorzaken van autisme rode hond van de moeder tijdens de zwangerschap (zie Chess S., Autism in children with congenital rubella. J. Autism Child Schizophr (Jan.-Mar. 1971); 1(1): 33-47; kan worden gedownload van hier). Dus de BMR-prik voor de (toekomstige) moeder voorkomt juist autisme.

De natuurarts Smits volgt alleen zijn persoonlijke overtuiging, en negeert het advies van Hippocrates: ‘Er zijn twee zaken: wetenschap en persoonlijke overtuiging. Het eerste voert naar kennis en het tweede naar onwetendheid.’

Niet autistisch

Wie de bovengenoemde tekst in Wikipedia heeft gelezen, begrijpt dat de kinderen die Smits behandelt hoogstwaarschijnllijk niet autistisch zijn. De diagnose van autisme is moeilijk te stellen en vereist de nodige vakkennis, die de basisarts Smits niet lijkt te hebben: autisten met een normale intelligentie hebben bijvoorbeeld – in tegenstelling tot wat hij veronderstelt – geen spraakproblemen. Maar ze kunnen hun spraak niet gebruiken om gevoelens te uiten. Voor zover we weten is de basis van autisme een fout in de ‘bedrading’ van de hersenen, die meestal of altijd door een genetische afwijking is veroorzaakt.

Kinderen die niet autistisch zijn, kunnen natuurlijk heel makkelijk van autisme genezen worden. Eén suikerklontje met een drupje water, dat is het hele geheim. Dat is de methode-Smits. In zijn medicatie zit nog wat oneindig verdund vaccin, wat volgens hem de gevolgen van de inenting ‘ontstoort’. Als een gebruikelijke homeopathische ‘potentiëring’ zoals C30 (een verdunning vergelijkbaar met één waterstofatoom op 300 miljoen maal de massa van aarde) wordt gebruikt, zit er in werkelijkheid in het geheel geen vaccin in.

Erg recht in de homeopathische leer is Smits overigens niet, want voor echte homeopathie dient men iets te geven dat een gelijkende (niet: gelijke) ziekte bij gezonden teweegbrengt. Wat Smits doet, heet isopathie. Hijzelf noemt het isotherapie. Maar voor Hahnemann, de bedenker van de homeopathie, was isopathie een vloek (zie Organon § 56). Een van de kenmerken van homeopaten is echter dat zij de oorspronkelijke leer van Hahnemann tot in het onherkenbare verminken, en Smits vormt hierop geen uitzondering.

Bovendien blijkt bij toepassing van de methode Smits dat er later toch nog meer suikerklontjes met druppeltjes water of alcohol te moeten volgen voor andere oorzaken. Er moet nog meer ‘ontstoord’ worden, zelfs de gevolgen van ziekten die de moeder nog vóór haar zwangerschap heeft gehad. Ziekten van de vader van vóór de verwekking worden, vreemd genoeg, niet opgenoemd, terwijl autisme van de vader een bekend risico is.

Onzin over vitamine C

Verder worden er ook nog hooggedoseerde voedingsstoffen voorgeschreven. Dat is zo sterk in tegenstelling tot de leer van de homeopathie als maar mogelijk is. Een van de stoffen die Smits voorschrijft, is ascorbylpalmitaat (E304), een vetoplosbare vorm van vitamine C (E300), die vaak gebruikt wordt als conserveringsmiddel. Een conserveringsmiddel! Volgens de voedselvoorschriften van Smits moet men die juist vermijden! Ascorbylpalmitaat valt bovendien bij de spijsvertering uiteen tot ascorbinezuur (de gewone vitamine C) en palmitinezuur. Dat zegt het Linus Pauling Institute, dat toch wel iets weet van vitamine C. Volgens Smits kan men met ascorbylpalmitaat meer vitamine C naar de hersenen brengen, omdat hij kennelijk denkt dat E304 in het bloed terechtkomt, maar dat is echt onzin. In elk geval krijgt men door het innemen van een gelijk gewicht aan ascorbinezuur meer vitamine C binnen. De hersenen zijn heel goed in staat zich van voldoende vitamine C te voorzien. Het lichaam regelt bovendien de hoeveelheid vitamine C in het bloed; wat teveel is, wordt meteen uitgeplast.

De ouders zijn de schuld!

De behandeling van Smits bestaat kennelijk uit een allegaartje van probeersels. Als het ene niet helpt, dan doet hij er nog iets anders bij. Dat lijkt veel op het experimenteren met kinderen. De IGZ is van oordeel ‘dat de heer Smits langs de grens van het toelaatbare gaat maar deze niet overschrijdt in de zin dat dit tuchtwaardig is.’ Overigens is Smits al eens door de tuchtrechter op de vingers getikt.

Ook is het duidelijk dat de behandeling van niet alle kinderen succes heeft gehad. Volgens Smits ligt dat aan de ouders. Zij zijn de schuld! Zij hebben niet alle mogelijke oorzaken gemeld. Dan kan hij uiteraard niet ‘ontstoren’. Maar Smits heeft er niet gericht naar gevraagd, en hoe zouden die ouders nu in staat zijn alle fantastische oorzaken te raden die Smits in gedachten heeft? Bij sommige kinderen haken de ouders af wegens de ’tijdelijke’ verergering van de klachten. (Een bekende smoes van alternatieve genezers: als je je beroerder voelt, gaat het juist goed met je! Voel je je beter, dan is de behandeling helemaal prima.) Ook dan is het de schuld van de ouders als het kind niet geneest.

Zouden autisten die nooit ingeënt zijn, wel eens door Smits zijn behandeld? Hij noemt alleen maar kinderen en jongvolwassenen, en daarmee mensen die waarschijnlijk ingeënt zijn. Onder mensen die ouder zijn dan jongvolwassen komt autisme net zo goed voor. Behandelt hij ook autistische patiënten uit onze Nederlandse bijbelgordel? Die zijn niet ingeënt tegen wat dan ook en toch zijn er daar ook autisten. Als je beweert autisme te kunnen genezen, dan moet je ook deze mensen als patiënt aanvaarden.

Een effectieve therapie voor autisme zou wereldnieuws zijn en zou in alle medische tijdschriften op de voorpagina staan. Ook reguliere kranten, dagbladen zouden het zeker ook vermelden. Hebt u daar wat van gemerkt? Ik niet!

Naschrift april 2010

Martinus Thielemanus Smits, geboren  29 december 1946, overleed op 1 april 2010.