Valse zeden

In 2000 zond de NCRV een documentaire uit waarin een patiënte van de ‘lichaamsgerichte therapeut’ Peter Kieft over haar schokkende hervonden herinneringen vertelde en ernstige beschuldigingen uitte tegen haar familieleden. Wat lichaamsgerichte therapie precies inhoudt is onduidelijk. Kieft bedrijft in zijn praktijk ook handoplegging, magnetisme en een alternatief specialisme met de merkwaardige en ietwat komische naam neuropsyrurgie, waarover de neuroloog Ruurd F. Duyff in 2001 berichtte in ons tijdschrift (Actieblad tegen de Kwakzalverij, jaargang 112, juli 2001, nr.4, p.8).
De uitzending van de NCRV veroorzaakte veel ophef. De familie deed bij justitie aangifte wegens smaad en de NCRV voorkwam vervolgens rechtsvervolging door alle gedane beweringen te rectificeren. In juli 2007 is door de rechtbank ook uitspraak gedaan in een civiele procedure die de familie tegen Kieft had aangespannen.
Op ons verzoek heeft een van de betrokken familieleden, de heer Rob Kok, deze ‘horror story’ nog eens samengevat. Zijn verhaal illustreert waartoe dit soort kwaadaardige kwakzalverij kan leiden.

Valse Zeden

Eind jaren tachtig begin jaren negentig stonden er voor de familie Kok grote veranderingen aan te komen, veranderingen die diezelfde familie Kok zelf overigens nooit verwacht zou hebben. Annemarie, hun dochter en zus kampte met gezondheidsklachten waar men in het reguliere circuit geen afdoende oplossing voor kon vinden. De ziekte van Pfeiffer en later de vermoeidheidsziekte ME zouden de oorzaak zijn. Helaas ging het niet beter met haar en daarom besloot Annemarie haar heil in het alternatieve circuit te zoeken. Behandelingen door een iriscopist, een, haptonoom, behandelingen met Reiki en een reinigingweek, aura- en chakra-behandelingen en ik weet wat al niet meer, mochten niet baten. Tijdens deze behandelingen werd ook de mogelijkheid geopperd dat het met haar familie te maken zou kunnen hebben. Deze vage veronderstellingen schiepen al een enigszins gespannen sfeer in de familie. Er werd een bijeenkomst belegd om met elkaar te praten over wat er in de familie niet zou kunnen kloppen. Annemarie en een schoonzus van ons hadden deze avond georganiseerd. Het verwijt naar iedereen in de familie was dat we te weinig aandacht voor elkaars doen en laten zouden hebben. Dat werd door Annemarie en onze schoonzus als een tekort ervaren. De avond was niet echt een succes te noemen. De vraag of een tekort aan aandacht en liefde nu echt de kern van het probleem vormde, bleef onbeantwoord, maar in ieder geval was de toon gezet en vonden wij dat er iets moest veranderen. Dat gebeurde op een heel onverwachte manier. Annemarie liep volledig vast en eind 1993 belandde ze bij de lichaamsgerichte therapeut Peter Kieft. Of het de hand van de therapeut is of was, kan ik niet zeggen maar vanaf dat moment hing er een zwaard van Damocles boven de familie Kok en was het alleen nog een kwestie van laten vallen. De ene nare brief was nog niet aangekomen of de volgende dag lag er alweer een op de deurmat. Wat was het verhaal? Annemarie zou in haar tweede levensjaar, terwijl ze bij haar opa op schoot zat, door hem seksueel betast zijn. Onze vader zou dit gezien hebben, maar zijn hoofd hebben afgewend. Volgens Annemarie koesterde ook vader seksuele gevoelens voor haar. Het zou nog gekker worden. In de brieven drong Annemarie erop aan dat onze ouders een gesprek zouden hebben met haar therapeut, om haar verder te helpen in haar therapie. Mijn moeder belde de therapeut en vroeg aan hem of een gesprek met de ouders Annemarie zou kunnen helpen. De therapeut antwoordde bevestigend en daarop zijn mijn ouders in april 1994 op consult gegaan. Allereerst ging het gesprek over de seksuele gevoelens van opa en vader voor Annemarie. Maar volgens de therapeut was er nog veel meer aan de hand met hun dochter. Dat had te maken met twee van hun zoons die haar in haar jeugd seksueel misbruikt zouden hebben. De therapeut verzekerde onze ouders dat hij dat voor 100% zeker wist. De emoties en de lichaamstaal van Annemarie waren het bewijs daarvan. De therapeut vroeg mijn ouders 50 gulden voor dit consult. Geheel ontdaan en 50 gulden armer zijn onze ouders huiswaarts gegaan. Wel werd hen door de therapeut zwijgplicht opgelegd, omdat volgens hem hun dochter, zodra ze eraan toe zou zijn, zelf haar beide broers moest kunnen confronteren met hun daden.

Het heeft ongeveer een jaar geduurd voordat ik er achter kwam dat onze ouders een geluidsbandje van hun gesprek met de therapeut hadden meegekregen. Ik heb toen mijn ouders ervan kunnen overtuigen dat ook wij deze opname van hun gesprek zouden moet kennen. Nadat ik de aantijgingen die op het bandje stonden, gehoord had en ik uit brieven inmiddels wist dat ik een van de broers moest zijn die zijn zus had misbruikt, heb ik de therapeut opgebeld. Het precieze gesprek kan ik mij niet meer herinneren maar een ding heb ik hem toen wel beloofd, namelijk dat hij nog lang niet van mij af zou zijn. Het heeft even geduurd maar tot nu toe is dat dan ook zo uitgekomen. Onze zus had inmiddels met de familie gebroken en het was opvallend stil. In 1997 sloot ik mij aan bij de Werkgroep Fictieve Herinneringen (WFH). Het materiaal dat de WFH ter beschikking stelde, gaf ons een handvat en enig inzicht waar wij als gezin in verzeild waren geraakt. Van onze zus vernamen we verder niet meer zoveel. Wel wisten we dat ze nog steeds in therapie was bij Kieft. Aan het eind van het jaar 1999 sloot ze haar therapie daar af. In juni 2000 zond de NCRV een documentaire uit van Thom Verheul met als titel “Verborgen Moeders”. Annemarie vertelde hierin dat ze slachtoffer was van incest en hierdoor enkele malen zwanger was geworden. Drie kinderen zouden zijn vermoord (verbrand en geofferd), een kind zou zijn verkocht en een kind zou zij eigenhandig geaborteerd hebben. Was dit onze zus? Wij waren ontzet. Een moeder die voor de televisie haar kind de meest gruwelijke misdrijven hoort vertellen. Hoe dit te stoppen! De dag na de uitzending kwam onze familie bijeen. We wisten niet wat we moesten doen. In onze wanhoop hebben we toen de WFH gebeld, en kwamen zo dankzij het advies van Jan Buijs, de voorzitter van de WFH, terecht bij de zedenadvocaat Chris Veraart uit Alkmaar. Wij deden aangifte tegen de NCRV en tegen Annemarie. Het heeft twee jaar geduurd voor de NCRV het misdrijf smaad erkende en om rechtsvervolging te voorkomen alle gedane beweringen rectificeerde. Maar nog was dit niet het einde.

Er was nog een therapeut met wie we een appeltje te schillen hadden. Het werd tijd dat we ook hem maar eens ter verantwoording zouden roepen. In november 2001 had hij in een radioprogramma nog eens bevestigd dat de herinneringen van Annemarie echt waren. Lichaamstaal liegt niet volgens hem, en het was bij hem geen ‘geloven’, maar ‘weten’. Ook dit was voor onze familie een extra reden om een civiele zaak tegen de therapeut beginnen. In 2005 is de zaak van start gegaan en na twee jaar (juli 2007) heeft de rechtbank Alkmaar de therapeut veroordeeld tot een boete van totaal 11.000 euro en de proceskosten. Uiteraard is dit niet kostendekkend, om maar te zwijgen van het vele leed dat ons is aangedaan, maar daar gaat het ons niet om. Het voornaamste is dat het een waarschuwing vormt voor al die therapeuten om niet klakkeloos herinneringen van patiënten naar buiten brengen, die ze in hun praktijk en met hun therapieën menen te kunnen hervinden. Tevens ervaar ik het als een rehabilitatie van mijn familie en vooral van mijn vader. Hij overleed in 1996 en moest dus al deze onterechte beschuldigingen meenemen in zijn graf.

Inmiddels heeft mij het bericht bereikt dat de therapeut in hoger beroep gaat tegen de uitspraak van de rechtbank Alkmaar. De strijd is nog niet afgelopen dus gaan we moedig voorwaarts.

Met dank aan hen allen die tot nu toe hielpen deze strijd te voeren.

Rob Kok

Nieuwsbrief

De Digitale Nieuwsbrief van de VtdK houdt u regelmatig op de hoogte van nieuwe artikelen op deze site.