Encyclopedie: Amalgaam, angst voor

Lange tijd heeft men gedacht dat het kwik in amalgaamvullingen zo stabiel gebonden was dat hieruit geen kwik vrijkomt. Met moderne verfijnde meettechnieken is echter na 1980 aangetoond dat dit niet klopt. Bij het tandenpoetsen en kauwen komt kwikdamp vrij, en het blijkt dat het kwikgehalte in alle organen en ook de uitscheiding van kwik in de urine ongeveer evenredig is met het aantal amalgaamvullingen. De hoeveelheden waar het om gaat zijn echter vele malen lager dan wat nog als veilig wordt aangenomen, en ook veel minder dan waar tandartsen aan blootstaan. Uit onderzoek is geen enkel verband gebleken tussen deze (lage) kwikbelastingen en gezondheidsklachten.

Niettemin is er, met name in Duitsland, een beweging die amalgaam afwijst — en trouwens ook kritisch staat ten opzichte van vrijwel alle andere vulmaterialen, uitgezonderd gouden inlays (die weliswaar prima zijn, maar ook tienmaal zo duur als een amalgaamvulling). Deze beweging schrijft vrijwel alle ziekten (*alternatieve geneeskunde) toe aan amalgaamvergiftiging, en met name kanker, psychische problemen, de ziekte van Alzheimer, multiple sclerose en andere chronische klachten, waaronder ‘ernstige storingen van het immuunsysteem’, maar ook aambeien, acne en ‘jeuk’. Voor de zekerheid wordt een vermeende ‘batterijwerking’ ook als oorzaak van ziekte opgevat.

Diagnoses worden vaak gesteld met behulp van EAV (*elektroacupunctuur), of met behulp van de spiertest van *toegepaste kinesiologie. Daarmee wordt EAV in vrijwel letterlijke zin een goudmijn voor onwetenschappelijke tandartsen. In Nederland zijn met name de Nederlandse Vereniging tot Bevordering van de Biologische Tandheelkunde en de Nederlandse Vereniging van Homeopathische Tandartsen op dit gebied actief terwijl de Nederlandse Artsen Acupunctuur Vereniging ook een partijtje meeblaast. Uiteraard bevelen deze organisaties *acupunctuur en *homeopathie aan als ‘ontgiftingsmethoden’ (nadat alle amalgaam vervangen is), maar ook wordt de *orthomoleculaire therapie ingezet.

In 1990 is een proef in Canada met schapen gedaan die de schadelijkheid van amalgaam moest bewijzen. De kiezen van zes schapen werden van vullingen voorzien, en na twee maanden waren de dieren hun nierfunctie vrijwel kwijt. De schapentandartsen hadden echter heel zachte vullingen geplaatst en zo geknoeid tijdens de operatie dat de dieren een behoorlijke portie amalgaam en vrij kwik moeten hebben ingeslikt. Deskundigen kraakten de proef af.

Literatuur
Schiele, R., ‘Kwik in je mond; de vermeende gevaren van amalgaam’, Skepter 1996, vol. 9 (3), p. 29-35.

Uit: Tussen Waarheid en Waanzin: een encyclopedie der
pseudo-wetenschappen, door Marcel Hulspas en Jan Willem Nienhuys
(vierde herziene druk, De Geus, 2002).

Naschrift 2009

Artikelen over dit onderwerp op deze website:

Veilige vullingen met kwik. door Martijn ter Borg
Alternatieve tandheelkunde III : amalgaambelasting, door C.N.M. Renckens

Verder:

Dental Amalgam Restorations and Children’s Neuropsychological Function: The New England Children’s Amalgam Trial, door David C. Bellinger et al, Environmental Health Perspectives 2007 March; 115(3): 440–446.

Er werden 534 kinderen behandeld, de helft met composietmateriaal en de helft met amalgaam. Gedurende 5 jaar werd nagegaan of er neurologische verschillen tussen de twee groepen waren. Er werden geen verschillen gevonden.