Encyclopedie: Bindweefselmassage

Bindweefselmassage
is vanaf
1930 bedacht door Elisabeth
Dicke (1884-1952), nadat zij zichzelf met succes met deze methode
behandeld had. Bij bindweefselmassage wordt op diverse plaatsen de
huid van de patiënt enigszins verschoven ten opzichte van de
onderlaag, waar zich het onderhuids bindweefsel bevindt. Ook wordt
geprobeerd huid en onderlaag enigszins te verschuiven ten opzichte
van een onderliggende spier (loodrecht op de lengterichting van de
spier). In het Engels heet de techniek Subcutane Reflex Therapie. Het idee van de reflextheorie is dat afwijkingen van inwendige organen zich altijd manifesteren op
specifieke plaatsen aan de oppervlakte van het lichaam. Dit is niet
altijd onzin, want soms gaan inwendige stoornissen inderdaad gepaard
met verschijnselen op onverwachte plaatsen. Bij zuurstofgebrek van
het hart bijvoorbeeld kan de patiënt pijn voelen in de kaak of in de
arm. Wel is het onzin om te denken dat men door het bekijken en
aftasten van de huid voldoende informatie over inwendige organen kan
krijgen om diagnoses te stellen en het is ook onzin om te proberen
door prikkeling van huid en bindweefsel de functie van die organen te
beïnvloeden.

Op sites die bindweefselmassage aanprijzen wordt
gezegd dat deze therapie helpt bij een grote veelheid aan klachten
(altijd een veeg teken): aandoeningen in de wervelkolom, acne, buik-
en borstkasaandoeningen, diarree, gewrichts- en spierreuma,
hoofdpijn, kuit- en voetkramp, maag- en darmproblemen,
gewrichtsklachten, menstruatieklachten, migraine, onrustige benen,
rimpels, rokershuid, slapeloosheid, spierpijn, spit, stress,
chronische verstopping. Sommige therapeuten passen het alleen bij
huidproblemen toe.

Bindweefselmassage is niet gevaarlijk
(behalve als men er effectieve behandelingen door uitstelt), wel soms
onaangenaam. Bindweefselmassage wordt afgeraden bij acute
ontstekingen, bij tumoren, bij psychosen en kort na een hartinfarct,
zie: Federspiel, K., en V. Herbst, Die
andere Medizin.
Berlijn, 1992 (4de druk 1996).