Encyclopedie: Elektroacupunctuur volgens Voll (EAV)

Onderzoek van M.A. Klein Breteler en anderen heeft duidelijk gemaakt dat de diagnostische methode flauwekul is en EAV gewoon de huidweerstand meet, zoals bij de E-meter van de Scientology. De huidweerstand hangt vooral af van het vocht dat zich in de opperhuid (epidermis) bevindt. Als iemand om wat voor reden dan ook gaat zweten (bijvoorbeeld door de emotie opgewekt door opmerkingen van de diagnost) vullen de kanaaltjes van de zweetklieren zich, en dat zijn dan evenzovele dunne geleiders tussen de elektrode en de onderhuid (subcutis) van het slachtoffer, die goed geleidt vanwege de haarvaten en zenuwen. Ook zonder zweet geleidt de huid enigszins, want er bevindt zich tussen de cellen van de opperhuid altijd wat vocht. Door de hoge druk van de elektrode wordt er vocht uit de cellen in de ruimte tussen de cellen geperst, waardoor de weerstand afneemt. Houdt de druk aan, dan siepelt dit vocht weg vanonder de elektrode en neemt de weerstand weer toe. Dit gaat beter wanneer de elektrode wat knobbelig gevormd is.

In feite meet de diagnost dus een combinatie van de kracht waarmee hij de elektrode aandrukt en de emotionele reactie van de patiënt hierop. De diagnost heeft alle gelegenheid om te sturen, want hij kijkt voortdurend op de meter, kan de elektrode iets verplaatsen enzovoorts. Het proces is dus analoog aan het vinden van *aardstralen met een *wichelroede, en is dus een ideomotorisch effect (*Carpenter, *Chevreul).

Uiteraard ziet de diagnost dit heel anders, en de verklaringen zijn een mengelmoes van curieuze *kwantummechanica, esoterische elektriciteitsleer en belachelijke biologie. Dat de diagnost de ene keer harder drukt dan de andere keer, weet hij ook wel, dat is om te compenseren voor verschillen tussen patiënten, vetlagen enzovoorts. Daarom kan diagnose alleen gedaan worden door zéér bekwame personen die er lang op geoefend hebben. Veel patiënten en mogelijk ook de diagnosten zelf zijn onder de indruk van de gecompliceerde apparatuur en zien het verschil niet met serieuze apparaten. De patiënt krijgt uitgelegd dat het systeem werkt als een soort telefoon waarmee het zieke orgaan wordt opgebeld.

De EAV-machines of dingen die er erg op lijken heten ook wel Dermatron, Interro of Accupath. Er zijn veel variaties op EAV, te weten: Bio-elektronische Functie Diagnostiek, Indumed therapie, de Vegetatieve Reflextest of Vegatest, de Segment Elektrografie volgens Helmut Schimmel, de Elektro Huid Test, de Elektro Focaal Test volgens Türk, de Decoder Dermografie volgens Jahnke en Bergmann, Elektro Neuraal Diagnostiek volgens Croon, Ryodoraku oftewel Elektroacupunctuur volgens Nakatani, en Microkanker Detectie volgens Kobayashi. Een beetje in de stijl van de oscilloclast van Abrams en de machines van *Drown en *De la Warr is de therapie van Franz Morell en Erich Rasche die zij bescheiden MORA noemden. Deze geneest ook, doordat de karakteristieke harmonische trillingen van een mens versterkt worden terwijl bovendien de disharmonische trillingen ondersteboven gedraaid en teruggegeven worden aan de patiënt, kennelijk met het idee die vervelende disharmonischen de grond in te boren. Een variant hierop is de Bicom-apparatuur die voor *resonantietherapie wordt ingezet.

EAV en haar varianten munten uit door het stellen van veel enge diagnoses, zoals precancereuze toestand, *hypoglycaemie en *elektrostress en tal van onvermoede allergieën. Een complete checkup kan wel 1000 gulden kosten, maar voor dat geld krijgt men dan ook vier kantjes gevaarlijke ziekten die onverwijld behandeld moeten worden.

Een specialiteit is het vinden van mysterieuze ziektehaarden, in littekens, blindedarm, voorhoofdsholte, amandelen, prostaat, eierstokken, maar vaak ook in de tanden en kiezen die met amalgaam (*amalgaamangst) gevuld zijn. Een ziektehaard in de verstandskies kan leiden tot hartinfarcten en ellende in andere kiezen kan tot borstkanker leiden, althans in de EAV-optiek.

EAV-diagnoses kunnen leiden tot nutteloze behandelingen, namelijk de verwijdering van goede tanden en kiezen of vullingen die nog jaren meekunnen. In Nederland is de homeopathische (*homeopathie) tandarts F.J.M. Neelissen hier een voorstander van. In de VS is F. Fuller Royal de meest prominente verdediger van dit type *kwakzalverij.

Literatuur
Federspiel, K., en V. Herbst, Die andere Medizin. Berlijn, 1992 (4de druk 1996).
Klein Breteler, M.A. en J.J. Schipperheyn, ‘De diagnostische waarde van elektroacupunctuur volgens Voll bij hartaandoeningen’, Huisarts en Wetenschap 1990, vol. 33 (7), p. 268-272.
Oepen, I., (red.), Unkonventionelle medizinische Verfahren. Stuttgart, 1993.
Ostendorf, G.-M., ‘Die Bioresonanz-Therapie (MORA-therapie)’, Skeptiker 1990, vol. 3 (1), p. 19-20.

Uit: Tussen Waarheid en Waanzin: een encyclopedie der pseudo-wetenschappen, door Marcel Hulspas en Jan Willem Nienhuys (vierde herziene druk, De Geus, 2002).

Naschrift augustus 2009

Een gedegen artikel over elektroacupunctuur staat op de site van Skepsis.

Een interessante discussie over een onderzoek naar de ‘werking’ van elektroacupunctuur tussen Ronald Plasterk en een van de onderzoekers Roel van Wijk is eveneens op de site van Skepsis te vinden.  

Op de website van de VtdK staat een aantal artikelen over acupunctuur. De belangrijkste zijn:

Elektroacupunctuur volgens Voll, door C.N.M. Renckens
Frequentietherapie en elektroacupunctuur, door Webredactie
Biofotonentherapie, door Jan Willem Nienhuys (grotendeels overeenkomend met het Encyclopedie-artikel over Popp.)

Nummer 16 van de toptwintig doet ook aan elektroacupunctuur:
Plaats 16: Neelissen, F.J.M.

De artsen die tuchtrechtelijk veroordeeld zijn in de zaak Millecam gebruikten alle drie elektroacupunctuur, en in het bijzonder Jos K. legde de basis voor de ‘geen kanker’-diagnose in een stadium dat voor de ziekte nog een uiterst gunstige kans op genezing was (volgens het requisitoir bij de rechtszaak tussen de 66% en 97%, afhankelijk van de precieze aard van de tumor en de gekozen behandeling). Ook René B. bediende zich van elektroacupunctuur, en ook Dankmeijer werd geassisteerd door iemand die elektroacupunctuur gebruikte.

Er is een tamelijk groot aantal niet-reguliere artsen dat elektroacupunctuur gebruikt; ongeveer een kwart van de leden van de NAAV past deze methode toe, en behalve zij nog anderen: toepassers van bioresonantie en elektroacupunctuur (onder diverse namen) tezamen ongeveer 130 personen. Voor allerlei toestellen in de trant van elektroacupunctuur zie het artikel Rare apparaten. De biotensor is strikt genomen geen elektroacupunctuur, maar de diagnose wordt vaak gesteld door de biotensor beurtelings bij de patiënt en een potentieel homeopathisch middel te houden. Dat is net zo’n bezopen idee als de elektroacupunctuur.