Encyclopedie: Kankertests (alternatief)

Voor een algemene inleiding over kankerkwakzalverij
en links naar een stuk of 125 specifieke methoden zie:
Encyclopedie: Kankerbehandelingen (alternatief).

Ook reguliere diagnostische methoden zijn vaak niet 100 procent zeker, speciaal wanneer het gaat om bloedonderzoek. Men moet altijd de kans op ‘fout-positief’ vergelijken met de kans dat men (al dan niet gegeven bepaalde andere symptomen) de ziekte waarop de testmethode betrekking heeft ook echt onder de leden heeft.

Wat is fout-positief?

Laten we in een hypothetisch voorbeeld uitgaan van een (goede) test met een kans van 3 procent op ‘fout positief’; we nemen aan dat de kans op ‘correct-positief’ 90 procent is. Dat wil zeggen dat per honderd gezonde personen er door de een of andere fout drie positief testen op een bepaalde ziekte X, maar dat degenen die echt ziekte X hebben vrijwel allemaal (op 10 procent na) positief testen. Laten we er verder van uitgaan dat 5 procent van de personen die reden heeft (terecht of ten onrechte) om zich te laten testen inderdaad de ziekte X onder de leden heeft. Als zo iemand zich laat testen en de test valt positief uit, wat is dan de kans dat men ook echt ziekte X heeft? Met deze getallen heeft men ruwweg een kans van 5 tegen 3 dat men de ziekte ook echt heeft (preciezer: 5 maal 0,90 tegen 3 maal 0,95). Aan dit voorbeeld ziet men hoe belangrijk een kleine kans op fout-positief is wanneer we te maken hebben met een situatie waarin de kans op ‘de ziekte’ klein is, en ook dat zelfs met kleine foutpositiefkans (medici spreken vaak over hoge specificiteit) een positieve uitslag heel goed toch verkeerd kan zijn, namelijk als er getest is in een situatie waarin er verder geen aanwijzingen voor ziekte zijn en de ziekte tamelijk zeldzaam is.

Bij reguliere testmethoden zijn de kansen op fout-positief en correct-positief bekend, en de arts kan nadere inlichtingen verstrekken.

Alternatief dobbelen

Bij alternatieve diagnostische tests liggen de cijfers totaal anders. De uitslagen zijn meestal totaal subjectief. Een typisch voorbeeld is de iriscopist die in een proef bij 88 procent van de patiënten met nierziekte ook de diagnose ‘nierziekte’ stelde, maar eveneens bij 88 procent van de gezonde proefpersonen een nierziekte vaststelde. Dat kan met dobbelstenen ook (gooi met twee stenen, als u 2,3 of 12 werpt, heeft u geen nierziekte). Per iriscopist kunnen de diagnostische voorkeuren overigens sterk verschillen. Zo onderzocht Samer El-Safadi in het kader van een promotieonderzoek een iriscopist. Deze kreeg 109 patiënten te zien. Daarvan had ruim een zesde (19) borstkanker, of in het verleden die aandoening gehad. De iriscopist stelde in deze 109 gevallen precies driemaal de diagnose ‘borstkanker’, alle drie de keren bij een persoon die juist geen borstkanker had of had gehad. Omdat deze iriscopist in dit onderzoek meerdere diagnosen kon stellen, kwam hij in totaal op ongeveer een kwart van de gevallen op een onjuiste kankerdiagnose. (Zie El-Safadi’s proefschrift: Ermöglichen Irisdiagnostik / Iridologie und Dunkelfeldmikroskopie nach Enderlein die Diagnose von Malignomen? Eine prospektive Studie, 2008.)

Elders op deze site staat een algemene inleiding over kankerkwakzalverij, en lijsten met diverse kwakzalversmethoden om kanker te behandelen: diëten, kruidenmiddelen en andere middelen, een aantal machines en een overzicht van geestelijke methoden. Er zijn tal van diagnostische kwakzalversmethoden die niet specifiek op kanker gericht zijn, zie de site van Skepp met Rare Apparaten. De volgende laboratoriumtests (er zijn er waarschijnlijk nog meer) voor kanker zijn allemaal onzin. Enkele zijn nogal verouderde onspecifieke tests voor andere aandoeningen dan kanker.

– Abderhaldens afweerproteasetest (Emil Abderhalden ontwikkelde ook een volslagen onbetrouwbare zwangerschapstest en later een test om arisch en niet-arisch bloed te onderscheiden).
– Cadmiumsulfaatreactie van Wuhrmann en Wunderly (een serumtest uit 1945)
– Cancerometrie volgens Vernes: hierbij wordt het ‘hypo-ionisch eiwitprofiel’ en de ‘isoflocculatiecurve’ bepaald, en een enorm aantal sterk uiteenlopende aandoeningen zou hiermee kunnen worden opgespoord: aids, allergie, arteriosclerose, auto-immuunziekten, diabetes, hepatitis, hyperglycemie, kanker (ook metastasen), migraine, myalgische encephalomyelitis, postvirale syndromen, ziekte van Crohn, ziekte van Waldenstrom, etc.
– Capillair-dynamische bloedtest volgens Kaelin: een onder antroposofen populaire test waarbij het bloed in vloeipapier wordt opgezogen en de vorm van de zo ontstane figuur in het papier wordt bekeken. Als die op een paddenstoel lijkt, zou dit op kanker wijzen.
– Carcinochrom-reagens volgens Gutschmid: opsporing van roodgekleurde ‘stofwisselingsproducten’ van kankercellen in de urine.
– Carcinoomprotozoën volgens Alfons Weber (Weber denkt dat kanker een soort malaria is).
– Coagulatieband volgens Weltmann (een serumtest, ook wel calciumchloridetest volgens Weltmann, een test uit 1930)
– Corpusculaire kankerreactie volgens Villequez (meer details in: Villequez, E.J. Le Parasitisme Latent des Cellules du Sang chez 1’Homme, en Particulier dans le Sang des Cancereux. Maloine, Paris, 1955).
– Doesch-test (reactie van bloedserum op algen)
– Droogbloedpatroon volgens H. Leonard Bolen (1942): hierbij gaat het om het uiterlijk van opgedroogd bloed. De test heet ook wel Bolen-Heitan-test. Hieraan verwant is de Heitan-Lagarde-Bradford- of HLB-test.
– Endobionten volgens Enderlein
– Erythrocytenloopbeeld volgens Desel: als het droogbloedpatroon
– Hemolyseprovocatietest volgens Mattei
– HACA-kankertest
– Holistische bloeddiagnose van Hannelore Auras-Blank: het bloed van de patiënt wordt op een objectglaasje gesmeerd; de plaatsen waar het dan toevallig wat dikker is geven de vorm van het aangedane orgaan aan.
– Kristallisatietest volgens Ehrenfried Pfeiffer: een onder antroposofen populaire test waarbij het bloed in koperchloride wordt gedruppeld, zodanig dat er kristallen ontstaan. Als de kristallen er hoekig uitzien, zou dit op kanker wijzen.
– Kwikchloridereactie volgens Gross (een serumtest)
– Leukocitair-biometrie volgens Pinel
– Malignolipin-test volgens Kosaki
– Polyoma microbico volgens Martini
– Proteolytisch bloedpotentieel volgens Gaschler en Dyballa
– Takata-ara-reactie net kwikchloride (een serumtest uit 1925 voor leverkanker)
– Thymol-vertroebelingstest (verouderde serumtest voor leverziekte)
– Scheller-test
– Serum-in-aqua-test (een serumtest)
– Sommatiediagnostiek en carcinogram volgens Windstosser (een soort bloedtest die zowel de homeopathische constitutie als de kans op kanker aangeeft)
– Spectraalanalytisch totaalbloedonderzoek volgens Rilling
– Spirocheten en perifere erytromitose volgens Bruno Haefeli (variant van de Enderlein-theorie)
– Vitaalbloedbeeld volgens von Brehmer
– Wittings mesenchymtest

Ontleend aan Federspiel, K., en V. Herbst, Die andere Medizin. Berlijn, 1992 (4de druk 1996); veel hiervan is weer afkomstig uit een boek van de homeopaat en holistische kankerarts Karl Windstosser (1906-2000), Die Summationsdiagnostik auf Karzinom und Präkanzerose (eerste druk 1972).