Encyclopedie: Pauling, Linus Carl (1901-1994)

Pauling kreeg in 1954 de Nobelprijs voor zijn werk op het gebied van de *kwantumtheorie van de chemische binding en in 1962 voor zijn acties tegen het testen van kernwapens. Zijn meest dubieuze publicatie was Cancer and vitamin C (1979, geschreven samen met Ewan Cameron) waarin hij een pleidooi hield voor het gebruik van grote doses vitamine C tegen kanker. Dat pleidooi was gebaseerd op een onderzoek door Cameron. Camerons onderzoek had een ernstig mankement: hij vergeleek kankerpatiënten die hijzelf uitbehandeld achtte met zieken die door andere artsen waren ‘opgegeven’. Cameron was echter nogal makkelijk met ‘opgeven’. Latere, grotere studies hebben het door Cameron geregistreerde positieve effect van vitamine C op kanker niet terug kunnen vinden. 

Pauling bleef tot aan zijn dood in het wondermiddel geloven. Na 1980 steunde hij diverse kwakzalvers en hun organisaties. Hij stierf aan prostaatkanker, hoewel hij in de jaren voor zijn dood enorme hoeveelheden vitamine C had geslikt. Die tegenspraak deerde hem echter niet. Hij beweerde daarentegen juist dat de vitamine het begin van zijn kanker met zo’n twintig jaar had vertraagd! 

Literatuur
Barrett, S., ‘The dark side of Linus Pauling’s legacy’, Skeptical Inquirer 1995, vol. 19 (1), p. 18-20; reacties vol. 19 (3), p. 59-60, vol. 19 (4), p. 62-63, vol. 19 (6), p. 61-62.
Barrett, S., en W.T. Jarvis (red.), The health robbers. Buffalo, 1993. 

Uit: Tussen Waarheid en Waanzin: een encyclopedie der pseudo-wetenschappen, door Marcel Hulspas en Jan Willem Nienhuys (vierde herziene druk, De Geus, 2002). 

Naschrift februari 2009 

Zie ook de column Vitamine C terug? van Piet Borst.