Patiënten overlijden in alternatieve kliniek van Klaus Ross

De kankerpatiënten kregen in zijn kliniek in het Duitse Bracht (over de grens bij Venlo) infusen met een trits aan stofjes zoals de glucoseblokker 3-BP (3-bromopyruvaat). Stoffen die in een reageerbuis soms enig effect hebben getoond maar die nooit in proefdieren en/of in mensen zijn beproefd, niet op effectiviteit en niet op veiligheid. In juli zijn twee Nederlandse en een Vlaamse kankerpatiënt overleden onder verdachte omstandigheden, na een behandeling in zijn kliniek. Hun overlijden heeft in de Nederlandse media, op tv en in de kranten, inmiddels tot grote opwinding geleid en in stukken geresulteerd over kwakzalverij. Verder zijn twee Nederlandse vrouwen na hun behandeling in zorgwekkende toestand opgenomen in een Nederlands ziekenhuis. 

De Duitse en Nederlandse politie en regionale gezondheidsautoriteiten hebben de zaak in onderzoek en roepen patiënten op die ooit een behandeling in de kliniek hebben gehad zich te melden. Klaus Ross heeft zijn kliniek met onmiddellijke ingang moeten sluiten. De inspectie voor de gezondheidszorg in het Duitse Viersen (dat hem in augustus 2014 toestemming gaf voor de behandelingen in zijn praktijk) heeft na een bezoek aan de kliniek en het doorkijken van behandeldossiers bij justitie aangifte gedaan tegen Ross, vanwege vergaande nalatigheid. De Heilpraktiker haalde er geen arts bij toen de patiënten tijdens de behandeling in zijn kliniek onwel werden; hij prutste zelf verder en gaf ze een extra infuus met hoge doses vitamine C, heeft de inspectie naar buiten gebracht.

Klaus Ross, op foto’s gehuld in een witte doktersjas en een stethoscoop om de nek, is geen arts maar een veredelde fietsenmaker. Hij studeerde biomedische technologie en was daarna verkoper van ziekenhuisapparaten. In 2010 begon hij een opleiding als “Heilpraktiker” en werkte hij tijdelijk in de praktijk van Mike Wiertz in Kamp-Lintfort, ook net over de grens bij Venlo, een kliniek voor allerlei kwakzalveractiviteiten, zoals darm- en leverspoelingen en hooggeconcentreerde infusen met vitamine C. Ross leerde daar zijn ontgiftiging- en reinigingsbehandelingen en deed er aan manuele activiteiten en acupunctuur. Het begrip kanker is niet in zijn werklijst daar terug te vinden.

Ross is zijn kliniek BKB (Biologisch Kanker Centrum Bracht) begonnen in 2014. Hij nam daar de kliniek over die was ingericht door een groep uitbehandelde kankerpatiënten uit Venlo die alternatieve therapieën toepasten die in Nederland niet toelaatbaar zijn. De praktijk van Ross, waar vooral Nederlanders worden behandeld, richt zich op “een alternatieve niet-toxische behandeling van kanker en andere chronische degeneratieve ziekten”, is te lezen op zijn website.

Waarom in Duitsland? Die vraag beantwoordt Ross zelf op zijn website: “In Nederland zijn er weinig tot geen artsen die in onze alternatieve behandelingen voorzien. De alternatieve geneeskunde wordt sterk gereguleerd,  onder meer door de bestaande wet- en regelgeving in Nederland en het toezicht daarop door de overheid. Ook de farmaceutische industrie alsmede zorgverzekeraars spelen hierbij een rol van betekenis. De “heelmeesters” die in onze kliniek werkzaam zijn, mogen in Nederland niet als zodanig werken. In Duitsland worden onze behandelmethoden echter wel toegestaan.”

Het zijn alternatieve, onbewezen behandelingen die vaak door Duitse zorgverzekeraars worden vergoed. Cees Renckens, bestuurslid van de Vereniging tegen de Kwakzalverij, vat het zo samen: “In Nederland zijn alternatieve centra die glucoseblokkers gebruiken, verboden. In ons land moeten medicijnen en behandelmethoden uitgebreid worden getest voordat deze legaal mogen worden gebruikt. En alleen een officiële arts mag door de huid heen prikken. “Dit geldt niet voor Duitsland.” Renckens is fel gekant tegen dit soort praktijken maar hij snapt de mensen wel: “Iedereen begrijpt waarom zij dit doen. Het is de laatste strohalm. Als je alleen maar het idee krijgt iets langer te kunnen leven, ga je hier voor. Maar het heeft geen zin.”

Emile Voest, medisch directeur van het in kanker gespecialiseerde ziekenhuis NKI-AVL (Nederlands Kanker Instituut) in Amsterdam, laat de redactie van EenVandaag weten: “Baat het niet dan schaadt het niet gaat niet op voor veel alternatieve methodes. Het verstoort bijvoorbeeld de werking van chemotherapie. Misbruik maken van de kwetsbaarheid van patiënten door in een ondeskundige of onveilige omgeving ‘iets’ te proberen, is in mijn ogen zeer verwerpelijk.”

De methode van Klaus Ross is niet gerelateerd aan het type kanker. Een tienweekse kankerbehandeling kost tienduizend euro. Patiënten worden eerst “schoon gespoeld, ontgift en ontzuurd” om “foute” stoffen die zich in de loop der jaren hebben verzameld in het lichaam te verwijderen, is het idee hierachter. Patiënten worden daarna meestal intraveneus behandeld met stoffen die tumorgroei remmen en/of tumoren af zouden breken. Ross heeft zijn behandeling geënt op de zogeheten Krebs-cyclus (what is in a name), een belangrijk onderdeel van de citroenzuurcyclus.

De uitvinder van deze biochemische deelcyclus, die zich in elke lichaamscel afspeelt, is de Duitse chemicus Otto Warburg. Hij kreeg er in 1931 de Nobelprijs voor. In de citroenzuurcyclus, die deels de afbraak van glucose in lichaamscellen beschrijft, spelen talloze stofjes (honderden) een meer of mindere rol. Die honderden stofjes zijn daarom de afgelopen tientallen jaren ook weleens geïsoleerd en beproefd om te kijken of ze een rol zouden kunnen spelen bij tumorremming. De meeste stofjes zijn echter nooit verder gekomen dan de reageerbuis in het lab en hebben de kliniek nooit bereikt, omdat ze in hoge doses gevaarlijk zijn en/of omdat ze gewoon niet (goed) werkten.

Klaus Ross grijpt als eerste stof in zijn behandelkamer naar de glucoseremmer 3-BP waarvan alternatieve websites inmiddels beweren dat de werkzaamheid ervan zou zijn bewezen en dat deze stof in de VS gewoon ook in de reguliere geneeskunde zou worden gebruikt. Niets is minder waar. De stof heeft het reageerbuisstadium in het lab nooit verlaten. Ross betrok deze stof tot voor kort bij een Duitse leverancier in de staat Hessen. De vijf patiënten die onwel werden, zijn echter behandeld met een batch die hij voor het eerst uit de VS had gehaald, aldus Ross. De problemen moeten vermoedelijk hier worden gezocht: een verkeerde concentratie of vuiligheid in het infuus??

In PubMed zijn diverse, vooral oude publicaties, te vinden over proeven met 3-BP. Uit die proeven blijkt soms enige effectiviteit, in celkweek. In 2016 hebben enkele Koreaanse toxicologen een soort review geschreven over verschillende stoffen die een rol spelen in de citroenzuurcyclus, (omgeschreven als het zogeheten Warburg-effect, naar de Duitse ontdekker) waaronder 3-BP. Deze stof, zo blijkt uit laboratoriumstudies, is instabiel en valt snel uit elkaar. Bovendien heeft het slechts enig effect op de glucosehuishouding als er een hoge concentratie wordt gebruikt. Het gaat hier dus om laboratoriumstudies. Er zijn geen (goede) klinische experimenten met (voldoende) patiënten, aldus de Koreaanse toxicologen.

Toch diende Ross deze stof toe. “Een extreem experimenteel middel”, noemt internist-oncoloog Haiko Bloemendal de glucoseblokker 3-bromopyruvate. Bloemendal, oncoloog bij het Meander Medisch Centrum in Amersfoort en voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Medische Oncologie (NVMO) vertelde het Brabants Dagblad het hier gaat om een middel dat ‘verwant is aan de chemo-behandeling’.

De Koreanen analyseren in hetzelfde artikel twee andere stoffen die een rol spelen in de glucosehuishouding in lichaamscellen en dus ook in tumorcellen, twee stoffen die Klaus Ross ook op zijn behandellijstje heeft staan: 2 DG (2-deoxy-d-glucose) en DCA (dichloorazijnzuur). Op basis van de literatuur die ze hebben doorgevlooid concluderen de Koreanen dat de werkzaamheid (in het lab) van 2-DG twijfelachtig is. Die van DCA noemen ze hoopvol, maar ze vermelden er direct bij dat DCA nog nooit in patiënten is uitgeprobeerd.

Er zijn weleens kwakzalvers die met DCA hebben geëxperimenteerd. De voormalige internist Wim Huppes gaf zichzelf infusen ermee. Hij experimenteerde, eerst zelf, in een poging zijn eigen prostaatkanker op te ruimen, later behandelde hij er ook andere patiënten mee. Na een paar jaar moest hij echter toegeven dat het spul niet werkte en maar beter niet gebruikt kon worden. Hij schreef: `De resultaten met DCA bij de behandeling met kanker zijn zo slecht dat ik iedereen op het hart moet drukken zo niet verder te gaan”, zo liet hij weten, zich baserend op zijn eigen ervaring (met patiënten). Huppes genas niet door DCA, zoals vele alternatieve aanhangers beweren, maar door een parallelle, reguliere (!!!) behandeling, is ook zijn eigen overtuiging. Wim Huppes werd eind 2015 uit het BIG-register geschrapt omdat hij in zijn behandelcentrum in Hilversum uitbehandelde kankerpatiënten met combinaties van niet-bewezen middelen behandelde. 

De aanpak van Ross lijkt veel op die van Huppes, indertijd overigens wel arts. Ook de Duitse “Heilpraktiker” heeft een pakket aan middelen die hij (tamelijk willekeurig) toedient. Naast zijn grootste troef van dit moment, 3-BP, stopte hij zijn patiënten vol met andere stoffen waarvan de werking niet is aangetoond, laat staan dat er is gekeken naar wat combinaties van stoffen in het lichaam doen. We hebben het dan onder meer over gemalen perzik– en abrikozenpitten, een hoge dosis vitamine C, medicinale paddenstoelen, geelwortel (kurkuma), artemisia (een kruidenmiddel tegen malaria) enzovoort. In De Volkskrant van 4 augustus beschrijft een patiënte, die de dans ontsprong van een 3-BP-behandeling, zijn weinig wetenschappelijke aanpak: “Af en toe verandert Ross de volgorde van toediening.”

Klaus Ross, kwakzalver van het zuiverste water, is hardleers en gelooft in zijn eigen behandelonzin. Ter verontschuldiging van de dodelijk behandeling (in meervoud) in zijn kliniek, schrijft hij op zijn website een excuus: “Wij staan nog steeds voor 100% achter onze filosofie, behandeling en passie om de beste aanvullende behandeling te geven aan hen die dat nodig hebben en daarom vragen. Onze focus is en blijft onze patiënten goede en degelijke alternatieven te bieden op basis van wetenschappelijke research.”