Open brief Vereniging tegen de Kwakzalverij aan Liesbeth List

Op 23 februari 2006 kwam er opnieuw bewijs (Clegg e.a., New England Journal of Medicine, 23 februari 2006, 354:795-808) dat de populaire voedingssupplementen chondroitine en glucosamine niet werken bij pijnklachten ten gevolge van gewrichtsslijtage (artrose).

De bekende zangeres Liesbeth List speelt een hoofdrol in de reclameactiviteiten van het Oisterwijkse bedrijf Districare, dat Glucon Combi op de markt brengt. Beide middelen zitten overigens ook in een groot aantal concurrerende produkten. Liesbeth List beweert o.a. dat het middel van Districare haar gewrichten en spieren soepel houdt. Zij figureerde in 1992 ook al eens voor een alternatief produkt tegen artrose, het Chien Pu Wan, een Taiwanees kruidenmengsel.

De Vereniging twijfelt niet aan de goede trouw van List, maar veronderstelt dat haar gunstige ervaringen ook nu op inbeelding berusten en heeft haar verzocht – in het licht van de nieuwe wetenschappelijke gegevens en wegens haar eerdere vergissing uit 1992 – haar medewerking aan de marketing voor Glucon Combi subiet te staken.

Liesbeth List is, zo lieten wij haar weten, een gevierd artiest en de mensen nemen wellicht dingen van haar aan, die ze van een ander niet direct zouden geloven. Daardoor rust er op haar schouders een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid!

Het aantal potentiële klanten, dat nu door List onjuist wordt voorgelicht, is groot: met de veroudering van onze bevolking neemt het aantal gevallen van artrose toe en velen zullen – begrijpelijkerwijs – verlangen naar alternatieven voor pijnstillers en operaties.

Update (03/03/2006)
Professor Rasker, medisch adviseur van Distributiecare’s Glucon Combi, beweert in het Algemeen Dagblad van 1 maart ’06, dat uit het NEJM-artikel zou blijken dat het spul wel werkt tegen matige tot ernstige artrose. Terwijl hij in het interview met Weekend van januari 2006 nog adviseerde dat zelfs ‘mensen met aanleg voor artrose’ het al zouden moeten gaan nemen, incasseert hij nu gretig een gunstige bevinding in een kleine subgroep uit de ruim 1500 patiënten die werden onderzocht. Een dergelijke bevinding kan best toeval zijn en het zou – voor diegenen die nog steeds in het spul geloven – hoogstens aanleiding kunnen zijn voor nieuw onderzoek. Het bewijst natuurlijk niets. Ook zou het onderzoek te kort (‘slechts een half jaar’) hebben geduurd, terwijl de (geringe) effecten die gezien werden binnen drie maanden werden behaald. Rasker verwijst ook naar andere positief uitgevallen onderzoeken, maar de Amerikaanse reumatoloog Felson wees er, in de New York Times van 23 februari 2006, op dat het onderzoek vooral positief uitvalt als de onderzoekers banden hadden met de producenten van de middelen, terwijl neutrale onderzoekers geen effecten vonden.

Rasker geeft in het AD opnieuw toe nog steeds niet te begrijpen hoe het werkt, alsof dat een probleem van geringe importantie zou zijn. Maar inname via de mond leidt nauwelijks tot een verhoging van de concentratie van deze stoffen (chondroitine en glucosamine) in het bloed, want de lever breekt het grootste deel af. Nog nooit is aangetoond dat er in de gewrichten, die immers slecht doorbloed zijn, een aantoonbare concentratie-verhoging van deze beide stoffen optreedt. En zelfs als dat wel het geval mocht zijn, dan valt nog te bezien of ze wel kunnen worden benut voor herstel van het versleten kraakbeen!

Nieuwsbrief

De Digitale Nieuwsbrief van de VtdK houdt u regelmatig op de hoogte van nieuwe artikelen op deze site.