Stoorveld Solleveld en de Raad voor de Journalistiek

De naam Solleveld zal bij velen slechts de associatie ‘Solleveld-arrest’ oproepen. Solleveld is een fysiotherapeut die zich in de genezerij heeft gestort. Met behulp van elektrodermale tests (een soort elektroacupunctuur volgens Voll) spoort hij stoorvelden op. Hij betreurde het dat hij 19 procent btw moest betalen. Hij procedeerde tot aan de hoogste Europese instanties, met het argument dat hij met zijn ‘acupunctuur’ precies hetzelfde deed als artsen, en dus evenmin als arts-acupuncturisten btw zou hoeven te betalen. De uitspraak waarbij hij gelijk kreeg heet het Solleveld-arrest.

Dat stelde onze overheid voor het blok. Stel je voor dat alle circa 300 chiropractors zouden zeggen: ‘In Den Haag en Rotterdam praktiseert een bijna gepensioneerde arts (G.C.M. Kolff) die hetzelfde doet als wij, dus wij hoeven geen btw te betalen.’ Behalve de in de Millecamzaak veroordeelde arts Jos K. is er nog een arts-acupuncturist die iriscopie doet. Zouden dan alle iriscopisten vrijgesteld zijn van btw? Voor tal van andere onbewezen behandelwijzen geldt hetzelfde. De oplossing was eenvoudig, dacht onze overheid: gelijke monniken, gelijke kappen, wie alternatief behandelt, betaalt daar maar btw over, net zoals trouwens plastisch chirurgen over puur cosmetische behandelingen btw betalen en er ook over keuringen btw betaald moet worden. Naar schatting zou dat personen die aanvullend verzekerd waren ongeveer een cent per dag per persoon kosten, dus waar praten we over? Zo dachten de minister van VWS en de staatssecretaris van financiën. Helaas zag niet iedereen dat zo, en sleept de btw-discussie zich maar voort.

Het is uitgesloten dat een arts op basis van opleiding zijn alternatieve genezerij als specialisme erkend kan krijgen. Solleveld had gelijk: wat hij doet is hetzelfde als wat een arts-acupuncturist doet. Voor acupunctuur hoef je in beginsel alleen maar een tandenstoker te kunnen vasthouden. Toevallig kreeg ik kort geleden een brief van een kwakzalver aan een van zijn klanten onder ogen. Hij vond zichzelf veel beter dan zijn broer, een arts en tv-dokter, ‘die was in één week homeopaat, één weekeinde acupuncturist en ga zo maar door en hij moest niets van mij en mijn denken weten.’ Ook die broer heeft gelijk: een echte dokter kan zeer snel acupuncturist worden, of om het even welke andere placebotherapie aanleren.

Henny Solleveld houdt ervan om te proberen juridisch het onderste uit de kan te krijgen. Zo klaagde hij bij het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP) dat de VtdK op haar website enkele kritische noten over zijn praktijk had geplaatst. Het CBP wees dat af, omdat onze website valt onder de zogeheten journalistieke exceptie (zie de richtsnoeren van het CBP in dezen). Daarop togen H.A. Solleveld en zijn advocaat mw. mr. K.B. van Bree naar de Raad voor de Journalistiek (RvdJ), die ervoor is om beroepsjournalisten te beoordelen (zie hun statuten). Solleveld wilde van de RvdJ weten of de scribenten op de website van de VtdK en in het bijzonder uw rapporteur wel journalisten waren.

Voor het CBP valt iedereen die wel eens wat op een website publiceert al gauw onder de journalistieke exceptie, maar voor de RvdJ is het essentieel dat de betrokkenen er hun hoofdberoep van maken, dus flink wat geld verdienen. Welnu, wij van de VtdK werken om niet. Dat weten H.A. Solleveld en zijn advocaat heel goed, en dus hebben ze eigenlijk geen klacht. Dat zeggen ze zelf, ze willen alleen maar weten of wij VtdK’ers journalisten zijn, met andere woorden hoe de RvdJ andermans definitie van journalistiek ziet. En al hadden ze een klacht, dan was die niet ontvankelijk om twee redenen. Ten eerste zijn de stukken op onze site over H.A. Solleveld te Soest al te oud (met de publicatie van dit stuk vervalt die reden) en ten tweede krijgen wij geen cent voor onze pennenvruchten (dat gelooft niet iedereen maar het is echt zo). De zitting van de RvdJ over deze non-issue is op 23 oktober 2009.

Dit juridische gezeur is natuurlijk niet zo interessant (het is wel nieuws), daarom als toegift een stukje dat eerder in ons tijdschrift stond (december 2002), in het laatst verschenen Actieblad, en daaronder een overzicht van overige stukken over stoorveldtherapeut H.A. Solleveld.

Tandheelkundig leed in Soest

door Willem Zijp (tandarts en toen bestuurslid van de VtdK)

Een patiënte wendt zich tot de ‘Praktijk voor poliklinische stoorvelddiagnostiek/Cranio Mandibulaire Orthopedie/Psychodontologie’ (what’s in a name?) van dr. H. A. Solleveld Ph. D. met als klacht vermoeidheid en een algeheel gevoel van malaise. Diagnostiek wordt bedreven door middel van mondstroommeting volgens dr. J. Thomson, bloed(chemisch)- onderzoek en (waarschijnlijk bestaande) röntgenfoto’s. De conclusie is dat de klachten komen door een aantal elementen waaraan een zenuwkanaalbehandeling is verricht, kwikbelasting en een plek in de mond waar na het verwijderen van een element een ‘restontsteking’ zou bestaan. De geadviseerde behandeling bestaat uit het verwijderen van de bewuste elementen, het schoonfrezen van het bot, het verwijderen van het amalgaam uit de mond, laserbehandeling en neuraaltherapie.

Mocht de eigen tandarts niet bereid zijn hier aan mee te werken, dan staat er een Belgische tandarts in Brugge klaar die in dit fraais kan voorzien. In een begeleidend schrijven stelt Solleveld, dat met name reuma, multiple sclerose en orthopedische ziekten veelal hun oorsprong vinden in worteldode tanden en kiezen en dat kanker en allergische reacties het gevolg kunnen zijn van bovenstaande zenuwkanaalbehandelingen. Je moet maar durven!

Aan de telefoon deelt de heer Solleveld mee geen tandheelkundige expertise te bezitten, maar wel een graad in de ‘naturopathie’ aan een Amerikaans instituut te hebben behaald. Tandartsen zouden natuurlijk nooit aan deze onzin moeten meewerken, zoals gelukkig in dit geval ook niet gebeurde, ook niet als dat tot consequentie heeft, dat de patiënt de praktijk verlaat, er bestaat ten slotte ook nog zoiets als een eed. Een advies voor hen, die én gezond willen blijven én hun tanden en kiezen willen behouden: mijdt Solleveld in Soest!

Overige artikelen op onze site over de praktijken van Solleveld

Waarschuwing!, 29 november 2001, door C.P. van der Smagt
Stoorveldtherapie, 2 december 2003, door Rob Koene
Stoorveldtherapie in Soest en Brugge, 7 oktober 2004, door Rob Koene
Stoorveldtherapie in Soest en Brugge nog steeds niet aangepakt, 26 juli 2005, door Rob Koene

 

Naschrift 18 december 2009

Bij brief van 14 december 2009 heeft de RvdJ aan de raadsvrouwe van Solleveld met kopie aan de hoofdredacteur website geschreven dat men op 23 oktober 2009 inderdaad tot de conclusie is gekomen dat er geen formele klacht was, en er dus ook geen uitspraak gedaan kan worden. Bovendien gaf de RvdJ te kennen dat, mocht het ook tot een formele klacht komen, de Raad zich waarschijnlijk niet bevoegd zal verklaren. De Raadsleden waren unaniem van oordeel dat de uitspraak van 21 november 2003 (zie ook Beslissing van de Raad voor de Journalistiek op deze site) goed aangeeft hoe het met de bevoegdheid van de Raad zit.