Sylvia Millecam: commentaren

De dood van de televisiepersoonlijkheid Sylvia Millecam aan uitgezaaide borstkanker heeft veel pennen in beweging gebracht. Zo vraagt Rigo van Meer, psychiater (Algemeen Dagblad 31 Aug 2001) zich af hoe zo’n intelligente sprankelende vrouw zich door een stelletje kwakzalvers heeft laten foppen. Hij vaart uit tegen de kwakzalvers die haar behandelden. “Zij is kennelijk in de handen gevallen van een arts-homeopaat die precies kan weten wat er aan de hand is, maar een patiënte met een ver voortgeschreden vorm van kanker behandelt met homeopathische drankjes en electromagnetische golven. Tegen de tijd dat ze dood gaat, levert hij haar af bij een echt ziekenhuis met echte dokters, die dan niets anders meer kunnen doen dan haar de waarheid te vertellen en haar morfine te geven. Een schandalige gang van zaken”.

Frits Abrahams (NRC Handelsblad 29 Aug. 2001) hekelt Het Parool dat schreef:”Ze maakte zichzelf wijs dat ze een bacteriële infectie had en de homeopaten spraken haar niet tegen”. De krant haastte zich er aan toe te voegen:”Er bestaan natuurlijk integere, goed opgeleide en betrouwbare alternatieve therapeuten” Abrahams:” De verzekering door de krant is nu juist kenmerkend voor het antiek-moderne bijgeloof. Zolang serieuze kranten dit soort onzin schrijven, zullen alternatieve therapeuten doorgaan met hun verderfelijke oncontroleerbare praktijken”.

Stijn Aerden en Marieke van Roosmalen in HP/DE TIJD: “…het was de afkeer van het gif van de chemokuur …die haar in het alternatieve circuit bracht. In een peperdure kliniek in Zwitserland bijvoorbeeld, waar zij de zogenaamde magneetveldtherapie (Ion Magnetic Induction) in de aanbieding hadden. Of bij een zouttherapeut, waar ze periodiek werd ingepekeld. Het bracht haar ook naar Tiel, bij Jomanda in wie ze een heilig vertrouwen had. En dat is maar en klein deel van de alternatieve route die ze aflegde”. Eind vorig jaar, aldus de schrijvers, bezocht Sylvia Millecam dokter Broekhuijse die vaststelde dat het een bacterie was. Met druppeltjes zou het in zes weken verholpen zijn. Zij citeren de internist-oncoloog Ten Bokkel Huinink:”Voedingssupplemeneten, zouttherapie, helende magnetische krachten- voor hem als internist is het allemaal één pot nat. Alternatieve geneeskunst werkt niet – als het zou werken was het niet alternatief meer”.

De Vereniging tegen de Kwakzalverij is van mening dat in het geval-Millecam talrijke aspecten te herkennen zijn, die elk op zich een uitvoerige analyse waard zijn: zelfbeschikkingsrecht van het individu tegen de achtergrond van een sociaal klimaat, dat alternatieve geneeswijzen niet als kwakzalverij beschouwt; de mogelijkheid van disfunctionerende artsen om lange tijd betrekkelijk ongestoord onheil te stichten als zgn. alternatief arts; de passiviteit van de Inspectie Gezondheidszorg zowel t.o.v. alternatieve artsen als ten opzichte van niet-artsen die als genezers optreden; de rol van columnisten als prof. Smalhout, die Jomanda in de media verdedigden; de zeer liberale wetgeving, die aanscherping behoeft, hetgeen niet dreigt te lukken omdat de ‘rechtspositie van de alternatieve genezer’ anders in het geding zou zijn; de samenwerking van het KWF met de ‘niet-toxische tumorartsen’, een club waarbij ook Broekhuijse is aangesloten; het waanidee, dat lidmaatschap van een vereniging van alternatieve artsen (Koonen is lid van de Ned. Artsen Acupuncturisten Ver. NAAV) een zekere kwaliteitsgarantie zou inhouden; de grote mate van tolerantie t.o.v. alternatieve artsen in de medische tuchtrechtspraak; het idee dat er zoiets als ‘paranormale geneeskunde’ bestaat of: dat contact met ‘gene zijde’ mogelijk is; en tenslotte dat alternatieve artsen gewoon lid van de Kon. Mij tbv Geneeskunst moeten kunnen zijn.

Al deze punten worden en werden met enige regelmaat door de VtdK aan de orde gesteld en zij onderstrepen dat de voorlichting aan het publiek en de bescherming van de patiënt op deze punten absoluut onvoldoende is. Ieder, die de nagedachtenis van Sylvia Millecam wil eren zou onze inspanningen ter zake moeten steunen.