Verboden bloedzuigen tegen van alles en nog wat

De kwakzalverij die daar wordt bedreven, heet cupping. De methode wordt in het Arabisch aangeduid met hijama. Het woord is afgeleid van hajm wat staat voor zuigen, vermeldt de website. Er is van deze enge therapie, die vooral in islamitische kringen wordt gebezigd, een natte, snijvariant met bloed, en een droge waarbij glazen bolletjes op de huid alleen maar vacuüm worden gezogen, zonder snijritueel. De natte variant zou volgens de wet BIG best als een ‘voorbehouden’ handeling kunnen worden beschouwd. Juristen zouden zich hier eens over moeten buigen. Intussen zouden het openbaar ministerie en de Inspectie voor de Gezondheidszorg alvast een kijkje kunnen gaan nemen in Rotterdam, het adres is te vinden op de website: Duivenvoordestraat 1c.

Cupping werkt curatief en preventief, laat de uitvoerster – die op de website naamloos is – weten. De volgens eigen schrijven BIG-geregistreerde moslima van Marokkaanse afkomst heeft een handjevol diploma’s in de gezondheidszorg, zoals verpleegkundige en ziekenverzorger. Ze is bovendien geregistreerd bij de International Cupping Therapy Society, meldt ze trots. De Rotterdamse moslima heeft een ‘broeder’ als hulpje voor behandelingen van mannen. Hij is voorganger in een moskee. De methode, zo stelt de moslima, wordt vergoed uit de aanvullende verzekering, als die alternatieve geneeswijzen vergoed. Een verwijzing is niet nodig.

Hijama, zo is te lezen op de website, verwijdert dode bloedcellen en toxines uit het cardiovasculaire systeem, ter preventie. En mocht er al schade in het lichaam zijn dan heeft profeet Mohammed aangegeven dat deze therapie ‘met de wil van Allah – en hij is de werkelijke Genezer – genezing brengt voor allerlei kwalen.’ Zeker als je wordt ‘gecupt’ op de 17e, 19e of de 21e dag (volgens de islamitische kalender), voorspelt de cupjes-mevrouw. Waarna een lijst volgt van een dertigtal aandoeningen als artrose, depressie, hartklachten, hoofdpijnen en maag- en darmklachten. De moslima gebruikt de techniek ook om vrouwen vruchtbaarder te maken (betere eisprong en eigroei, aldus de website) onder het motto ‘Moge Allah een ieder verblijden met zo’n geschenk.’

Nog even enkele details. Glazen of plastic bollen worden op bepaalde plaatsen op de huid geplaatst (rug, borst, hoofd, overal). Op de bovenkant van die bollen zitten openingen met een buisje waardoor ze vacuüm kunnen worden getrokken. Zo wordt lucht uit het glazen bolletje getrokken. Die zich vervolgens ‘vastzuigt’ aan de huid. Op die manier worden meridianen ‘ontdaan van stagnaties’ en wordt lokaal een sterke doorbloeding bereikt, zo leren we. De locaties waar de glazen bollen worden geplaatst, zijn de meridianen bekend uit acupunctuur en acupressuur. Het is een ‘vergeten’ therapie uit het oude Egypte en het verre Oosten. In de natte variant wordt na een paar minuten (tussen drie en tien) het glas belucht en van de huid gehaald. Daarna worden er sneetjes in de huid gemaakt. Die zijn niet groter dan een halve centimeter tenminste als de uitvoerder ervaren en bedreven is. Het glas wordt daarna nog een keer op de huid geplaatst en vacuüm getrokken waarna de glazen bol zich vult met bloed. En dat allemaal met de wil van Allah. Nadat de roodheid van de huid na ongeveer een weekje is verdwenen, zullen symptomen verbeteren, belooft de hijama-website. Wetenschap en geloof komen zo samen, meldt de moslima ,waarna enkele onderbouwende quasi-wetenschappelijke artikelen worden genoemd, die verschenen zijn in vage media als The Internet Journal of Alternative Medicine. Ook in PubMed zijn artikelen te vinden over cupping. Ze zijn meestal gedaan in niet-westerse landen met kleine groepen. De samenvattende conclusie eindigt vaak met de mededeling dat de werking niet echt significant gebleken is en dat meer onderzoek nodig is, er moeten vooral studies komen die goed zijn uitgevoerd, zo adviseren auteurs.

De American Cancer Society maakt korte metten met cupping: er is geen enkele wetenschappelijke aanwijzing dat de methode genezend werkt bij kanker of bij welke aandoening dan ook. De quasi-bewijzen die rondgaan zijn gebaseerd op anekdotes.