Zorgverzekeraars accrediteren kwakzalvers

Die moeten voldoende medische en psychosociale kennis in huis hebben om ‘aan te voelen‘ wanneer ze een patiënt door moeten sturen naar een BIG-geregistreerde zorgverlener. Het aan de universiteit van Leiden gelieerde instituut Plato kreeg de opdracht een ‘pluis-niet-pluis opleidingsprogramma’ op hbo-niveau te ontwikkelen, met de ‘nadruk op de veiligheid van patiënten en cliënten’. Of patiënten een zinnige behandeling krijgen aangeboden, is geen criterium. De opleiding wordt geaccrediteerd door het Centrum Post Initieel Onderwijs Nederland (CPION), een private onderneming die registreert en erkenningen afgeeft voor het ‘alternatieve circuit’.

CPION accrediteerde bijvoorbeeld het onderzoek- en onderwijsprogramma van de Stichting Orthotes die ten doel heeft `het verrichten of laten verrichten van onderzoek naar quantum-energetische toepassingen op natuurgeneeskundig terrein’. Accreditatie door CPION heeft geen enkele wettelijke betekenis, erger nog, de zorgverzekeraars vergroten op deze manier alleen maar de onduidelijkheid bij het grote publiek. Nu al gebruiken alternatieve therapeuten accreditatie door CPION en vergelijkbare organisaties om klanten te lokken. 

In Nederland is de Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie (NVAO) het enige wettelijke instituut dat de onderwijskwaliteit bewaakt en instituten accrediteert. Het is begrijpelijk dat de verzekeraars hun ‘pluis-niet-pluis‘-programma liever niet laten beoordelen door de NVAO, want die heeft vorig jaar nog korte metten gemaakt met de opleiding tot alternatief therapeut aan de Saxion Hogeschool. 

Het idee van een medische basisopleiding op hbo-niveau voor alternatieve therapeuten is niet nieuw. In 1981 werd dit al door de commissie Muntendam aanbevolen. Destijds was het commentaar dat medische basiskennis op hbo-niveau leidt tot een misplaatst gevoel van zelfvertrouwen op een terrein dat de genezer niet kan overzien. De Vereniging tegen de Kwakzalverij vroeg zich toen af of de commissie zich niet heeft gerealiseerd hoeveel basiskennis nodig is om bijvoorbeeld buikpijn te diagnosticeren (zie: Actieblad tegen de Kwakzalverij, september 1982, 93, 3).