Laetrile en de prachtframboos
De aanhangers van Laetrile worden het maar niet eens over het juiste recept. Maar aangezien men bij de aankoop van Laetrile meestal gewoon amygdaline of een chemische variant daarvan krijgt en men in het algemeen deze twee woorden als synoniemen gebruikt, passen wij ons daaraan maar aan. Uiteraard kan Laetrile wel worden gepantenteerd, sterker nog, de bedenker Krebs heeft er zelfs patent op genomen. Niettemin is Laetrile ondertussen min of meer een reclamewoord geworden.Dat de Food and Drug Administration van de VS weigerde om Laetrile als een geneesmiddel te registreren, was niet omdat het een natuurmiddel is. Dat is het niet. Men moet de amandel- of abrikozenpitten een flinke chemische bewerking laten ondergaan om amygdaline te krijgen. De FDA weigerde om Laetrile te registreren, omdat er geen bewijs van werkzaamheid en veiligheid was.
Ongeveer tegelijkertijd commandeerde een kunstenaar die zich identifeerde als ‘een moderne jongeman van 38’ de webredactie als volgt:
‘Vertel mij waarom de huidige wetenschap gelijk heeft en waarom mogelijke middelen als B17, zonder aan deugdelijke tests te zijn onderworpen, als kwakzalverij worden beschouwd?’
Dit kunnen we opvatten als de bewering dat er naar Laetrile (B17 is een andere naam voor Laetrile) geen onderzoek gedaan is.
Marie P. Prins antwoordt:
Het is inmiddels nagenoeg overal wettelijk vereist dat men geneesmiddelen alleen in de handel mag brengen indien men bewijzen heeft voor de werkzaamheid en de veiligheid. Het onderzoek daarvoor zou gedaan moeten worden door degenen die Laetrile op de markt brengen en daar zeer grove winsten op maken. Dat doen zij niet. De Laetrile-fabrikanten besteden hun winsten en hun politieke invloed liever om staatswetten op dit gebied omver te gooien. In een aantal staten van de USA is hun dat ook gelukt. Details kunt u vinden in het artikel van Irving J. Lerner uit 1981 getiteld: ‘Laetrile, a lesson in cancer quackery’, dat u ook van de website van de American Cancer Society kunt downloaden. Daar kan men lezen dat 35 jaar geleden een typische eigenaar van een Laetrile-kliniek jaarlijks ruim een miljoen dollar overhield.
Jammer genoeg voor de Laetrile-aanhangers is er wel degelijk echt onderzoek gedaan. Het eerste al in 1892 in Duitsland nog lang voor het woord Laetrile werd bedacht. En de uitslag was dezelfde die men een kleine eeuw later ook vond na een uitgebreid onderzoek in de VS: geen enkel effect op de kankergezwellen, maar wel cyanidevergiftiging. De conclusie was: ‘Amygdaline (Laetrile) is een toxisch middel dat niet effectief is voor de behandeling van kanker’.
Inderdaad zijn er bij behandelingen met Laetrile zo nu en dan mensen aan cyanidevergiftiging overleden. Dit onderzoek werd door de belastingbetaler betaald. De Laetrile-producenten, die rollen in het geld, hebben er niet aan bijgedragen. Ook bij verdere onderzoeken bleef deze conclusie staan. In feite is Laetrile een van de weinige alternatieve antikankermiddelen waar grondig onderzoek naar gedaan is! Zie de pagina over Laetrile van de American Cancer Society. Als de Laetrile-producenten die onderzoeken onvoldoende vinden (en op ieder onderzoek is wel wat aan te merken) dan belet niets ze om het zelf beter te doen. Ze kunnen het makkelijk betalen.
Genoemde kunstenaar voegde de webredactie ook nog toe: ‘Wanneer je je een beetje meer had verdiept in de zaken zou je bijvoorbeeld hebben kunnen lezen dat eskimo’s aangewezen zijn op bijvoorbeeld de zalmbes, oftewel rubus spectabilis, de “prachtframboos”. Deze zoete tot bitter smakende bes groeit natuurlijkerwijs in het gehele bos- en kustgebied van Alaska tot aan California…’
Het thema van de kankervrije natuurvolkeren met hun eeuwenoude wijsheid
waaraan de moderne wetenschap niet kan tippen, duikt hier in weer op. Het is afkomstig van Krebs zelf. Men vraagt zich af waarom er eigenlijk in Nederland nog kanker voorkomt, gezien het feit dat de oorspronkelijke bevolking hier zich nogal overdadig tegoed doet aan banketletters, marsepein en gevulde koeken, allemaal met amygdalin bevattende amandelen!
Marie P. Prins antwoordt:
Of de Inuit (het scheldwoord eskimo=robbenvreter stellen ze zelf niet zo op prijs, de Inuits van Noord-West Amerika heten Aleoeten) in Alaska voedsel hebben dat rijk aan amygdaline is, moet sterk betwijfeld worden. Abrikozen, amandelen en perziken vindt men in Alaska niet zo veel. De verspreiders van de Laetrile-sprookjes hebben daarom kennelijk de prachtframboos, Rubus spectabilis, bedacht. Dat is in Nederland tegenwoordig een verwilderde sierstruik. Maar in de lijst van planten die ‘amygdalin‘ bevatten in Dr. Duke’s Phytochemical and Ethnobotanical Databases komt geen enkele Rubus (framboos of braam) voor; uiteraard komen diverse Rubus-soorten in de database voor, bijvoorbeeld de gewone framboos Rubus ideaeus L. met bijna 100 stoffen. De inheemse volkeren in Alaska zullen zich moeten behelpen met pruimenpitten, appelpitjes en kweeperenpitten. Als ze een behoorlijke dosis blauwzuur willen binnenkrijgen, zullen ze daar wel behoorlijk wat van moeten nuttigen, want in die pitten zit minder amygdaline dan in de pitten van abrikozen en perziken.
Het gebruik van de prachtframboos, inclusief medische toepassingen, door de oorspronkelijke bevolking van de Noord-Amerikaanse noordwestkust, dus vanaf Californië tot en met de noordkust van Alaska is te vinden in Dan Moerman: Native American Ethnobotany. De prachtframboos wordt langs de hele noordwestkust van Noord-Amerika overal ongeveer op dezelfde manier gebruikt. En het medisch gebruik, zoals dat bij natuurvolkeren meestal het geval is, is in hoofdzaak uitwendig, namelijk gebruik van de bast op wonden. Kankervrij zijn ze geen van allen.
Nieuwsbrief
De Digitale Nieuwsbrief van de VtdK houdt u regelmatig op de hoogte van nieuwe artikelen op deze site.
Nederlands Tijdschrift tegen de Kwakzalverij
Schrijf je in en ontvang het Nederlands Tijdschrift tegen de Kwakzalverij (NTtdK).
Word lid