Wie sponsort de Vereniging tegen de Kwakzalverij?

Met de regelmaat van de klok wordt de VtdK er van beschuldigd dat zij zich laat subsidiëren, met name door de farmaceutische industrie. Dat zijn dan e-mails en brieven en dergelijke waarvan het volgende een typisch voorbeeld is. ‘Het zou interessant zijn om na te gaan hoeveel subsidie de antikwakkers van de farmaceutische industrie krijgen toegeschoven. Dát ze geld uit die hoek krijgen, is voor mij uiterst waarschijnlijk, maar zal moeilijk bewijsbaar zijn.’

Enige feiten: de VtdK is een kleine vereniging met ongeveer 1800 leden, die geheel op vrijwilligers draait. Haar enige inkomsten zijn de lidmaatschapsgelden, donaties van leden en een enkele keer inkomsten uit een project voor de uitgave van een boek of een dvd.

Behalve een budget voor administratie, haar website, het jaarlijkse symposium en voor het Nederlands Tijdschrift tegen de Kwakzalverij heeft de VtdK voor haar dagelijks bestaan nauwelijks geld nodig. De belangrijkste kosten die de VtdK maakt zijn de hoge advocatenkosten wanneer alternatieve genezers hun gelijk bij de rechter proberen te halen. Zo ontstaat som een tekort op de jaarrekening van de VtdK doordat kwakzalvers aan het procederen zijn tegen de vereniging. Gelukkig doneren privépersonen alsmede zusterorganisaties dan vaak een fiks bedrag, waardoor de vereniging niet failliet gaat.

Het bestuur legt ieder jaar op de jaarvergadering verantwoording af aan haar leden over haar gevoerde (financiële) beleid en er is een kascommissie die de boeken controleert. Ik kan iedereen dus geruststellen, de VtdK krijgt geen cent van de farmaceutische industrie of van welke commerciële organisatie dan ook. Ze wil dat ook niet. De VtdK hecht zo sterk aan haar onafhankelijkheid dat ze bij wijze van spreken liever failliet gaat dan haar onafhankelijkheid te verliezen.

Het probleem is veeleer dat de alternatieve genezers en hun aanhang zich niet kunnen voorstellen dat de VtdK bestaat uit mensen die oprecht bezorgd zijn over wat kwakzalvers aanrichten en die daar onbezoldigd iets willen aan doen.